வேதநாயக்
வழமையாகப் பேசப்படுகின்ற கலை குறித்த அமர்வுகளிலும் இலக்கியக் கூட்டங்களிலும் சமகாலக் கலை என்பது் நிகழ்காலத்தை மட்டுமே பேசுவதா அல்லாவிடில் தற்காலத்தைப் பொருத்தும் தேவையான ஒன்றின் அவசியத்தைப் பேசுவதா என விவாதித்துக் கொண்டிருக்கையில், விவான் சுந்தரத்தினை அறிதவதன் வாயிலாக அவரது படைப்புகளும் பயணமும் உணர்த்தும் சமகாலக் கலை குறித்த சித்திரமானது இலக்கியத்தின் வாயிலாக இலக்கணத்தைப் புரிந்து கொள்ளும் செவ்வியல் முறைமையாகப் பார்க்கலாம். இவ்விதம்..
விவான் என்பவர்…
விடுதலைக்கு முந்தைய காலகட்டத்தைச் சார்ந்த இந்தியாவின் மிக குறிப்பிடத்தக்க முக்கியமான ஓவியர்களில் ஒருவரான அம்ரிதா ஷெர்கில் விவான் சுந்தரத்தின் பெரியம்மா. விவானது தாத்தா உம்ராவ் சிங் ஷெர்கில் தொடக்க காலப் புகைப்படக் கலைஞர். சுந்தரத்தின் மனைவியான கீதா கபூர் இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி இந்தியக் கலையின் விமர்சன ஆய்வை முறைமைப்படுத்தி ஒன்றுதிரட்டிய முன்னோடிகளில் ஒருவராகவே அழைக்கப்படும் இவரையும் கணக்கில் கொண்டால் கலைக்குடும்ப வரிசையில் ஐவரும் ஒருவராக அமைகிறார்.
பரோடாவிலும் (G.M.ஷேக் என்றழைக்கப்படும் குலாம் முகம்மது ஷேக்கை இங்குதான் சந்திகிறார்) லண்டனிலும் படித்து வளர்ந்தவர் சுந்தரம். Alain Delon, Nureyev போன்ற ஒரு துள்ளலான இளைஞன் சுந்தரம் என நினைவுகூர்கிறார் ஷேக். பரோடாவிலேயே முதல் வண்டியான Fantabulous–யை சுந்தரம் ஓட்டிச்செல்வதை (1962-ல் வெளியான ராயல் என்ஃபீல்டின் புகழ் பெற்ற மாடல்) பெருமையுடன் விவரிக்கிறார்.
Slade School of Art-ல்(இலண்டன்) இருந்தபோது Ronald Brooks Kitaj-ன் (பிற்காலத்தில் 1984-ல் National Academy of Design-ன் Academician ஆக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கலைஞர்) நட்பைப் பெறுகிறார் சுந்தரம். அவரைத் தனது குரு என ஒரு நேர்காணலில் குறிப்பிடுகிறார்.
அக்காலங்களில் தன்னை இடதுசாரி அமைப்பில் ஈடுபடுத்திக்கொண்டு பாரீஸையும் இலண்டனையும் உலுக்கிய 1968-69 மாணவர்கள் போராட்டத்தில் கலந்துகொண்டு சிறையிலும் இருந்தார். Slade-ல் இருந்தபோது 1960-களில் ஓர் ஆண்டு முழுவதும் நேச நாடுகளாலும் அச்சு நாடுகளாலும் தயாரிக்கப்பட்ட ஆவணப்படங்களையும் இரண்டாம் உலகப் போரின் போது கிழக்கு ஐரோப்பாவிலும் அமெரிக்காவிலும் தயாரிக்கப்பட்ட பிற படங்களையும் பார்த்த சுந்தரம் அதில் திணறிப் போகிறார். ஏனெனில் இந்தியாவில் இரண்டாம் உலகப் போரில் இந்தியாவின் ஈடுபாடு பற்றிய பண்பாட்டு நினைவுகள் குறைவாகவே உள்ள அதே வேளையில் ஐரோப்பியர்கள் வெறிகொண்டு அதனுடனேயே வாழ்வதை நன்கு உணர்கிறார். ஸ்லேடில் அவர் பார்த்த பலவற்றை உள்வாங்கிக் கொண்டார். இருபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அவர் ஆஷ்விட்ஸுக்குச் செல்லும்போது, வதை முகாம்களின் விடுதலையைப் பற்றிய ஆலன் ரெஸ்னாய்ஸின் NIGHT AND FOG (1956) ஆவணப்படத்தின் மீள்நினைவுகளைக் காண சுந்தரத்தால் முடிகிறது. அந்தப் படங்களைப் பார்த்ததில் அவருக்கு முழு உலகையும் திறந்து காட்டியது போல் உணர்கிறார். அவர் மீண்டும் ஓவியம் வரைவதற்குத் திரும்பிய போது அவற்றுள் சில திரைத் தாக்கங்களாய் எஞ்சியிருந்தன. அதற்கெல்லாம் மேலாக ஓவியமும் கூட.
சுந்தரத்தின் தொடக்ககாலப் படைப்புகள் மக்கள் கலைவடிவிலும் 1960-களின் பிற்பகுதியில் எதிர்பண்பாட்டு அரசியல் பேசுவதன் தாக்கத்தின் கீழும் உருவாக்கப்பட்டன. எழுபதுகளில் அரூப ஓவியங்களின் ஆதிக்கம் நிறைந்த இந்தியக் கலை ஓவியங்களுக்குள் உருவ ஓவியத்தை கருத்துருவமாகக் கொண்டுவந்த கலைஞர்களின் வரிசையில் அவர் தனித்து வெளிப்பட்டார். 1972-இல் சிலி கவிஞர் பாப்லோ நெருடாவின் மச்சு பிச்சுவின் உயரங்கள் (THE HEIGHTS OF MACCHU PICCHU) (1947) என்ற தொகுப்பின் பெயரில் ஒரு தொடரை உருவாக்கினார்.
இந்தியா திரும்பிய பின் ஓவியங்கள் அதிக பார்வையாளர்களை அடையச் செய்யும் வகையில் 1973-ல் பரோடாவில் ஒரு கிராஃபிக் பட்டறையை நடத்தும் யோசனையை ஆர்வத்துடன் முன்வைத்து பல்வேறு இடங்களில் அக்கண்காட்சியை ஏதோ கட்டளைக்குத் தன்னை ஒப்புக்கொடுத்தவர் போல சுந்தரம் நிகழ்த்துகிறார்.
1974 காலகட்டத்தில் கலைஞர்கள் தீவுகளைப் போலத் தனித்திருந்தனர். அவர்களை ஒன்று சேர்க்கும் விதமாக ஒரு கூட்டுக் கண்காட்சியை முன்மொழிந்தார். பத்து கலைஞர்கள் ஒன்றுகூடினர். ஒரு சர்வாதிகாரியின் பேயுருவைப் போல இந்திராகாந்தியின் உயர்ந்து நிற்கும் உருவப்படம் ஒன்றைக் காட்சிப்படுத்தினார். அவ்வமையம் பெரும் சலசலப்பை உண்டாக்கியது அது. அதன் பிறகு வந்த நாட்களில்தான் பூபேன் காகர், குலாம் முகமது ஷேக், ஜோகென் சொளத்ரி, சுதிர் பட்வர்தன், நளினி மலானி, கிவ் படேல் அவர்களோடு சுந்தரமும் இணைந்து 1978-ல் “டிரைனாலேவை நிராகரித்த அறுவர்” என்ற ஒரு கண்காட்சியை நடத்தினார். பிறகு Triennale (டெல்லியில் மூன்று வருடங்களுக்கு ஒரு முறை நடக்கும் சமகால கலை-ஓவிய சர்வதேச கண்காட்சி)-விற்கு எதிரான போராட்டத்தில் கலந்துகொண்டார். லலித் கலா அகாடமிக்கு எதிராக இந்தியக் கலைஞர்கள் சமூகம் கிளர்ந்தெழுந்தபோது அப்போராட்டத்திலும் ஈடுபட்டார்.
பரோடா, டெல்லியில் எண்ணற்ற நாட்கள் ஈடுபட்ட ஆழமான தொடர் உரையாடல்களில் சில சமயம் கலையில் அரசியலின் பங்கு பற்றியும் அரசியல் சார்பற்றிருப்பதும்கூட ஒரு அரசியல் செயல்பாடுதான் என்றும்கூட விவாதித்து கனவு திட்டமென ‘Place for People’ என்ற ஒரு கண்காட்சிக்கான அறிவிப்பை 1979-ல் வெளியிடுகிறார். இந்நாட்களில்தான் கீதா கபூரின் கலை பற்றிய கட்டுரைகள் அதிகமாக எழுதப்பட்டன.
Installation படைப்புகள் உருவாக்கத் தொடங்குவதற்கு முன்பு கூட்டுத் தயாரிப்புகளில் நீண்ட காலம் ஈடுபட்டிருந்தார். 1976-ல் இமாச்சலப் பிரதேசத்தில் கசௌலி கலை மையத்தில் (The Kasauli Art Centre) பட்டறைகள் நிறுவ உதவியதைக் குறிப்பிடலாம். இவ்வமைப்பு 1991 வரை இயங்கியது. அடுத்து 1988-ல் JOURNEYS என்றழைக்கப்படும் மென்வண்ணத் (pastel) தொடரை உருவாக்கினார்.
முதலில் LONG NIGHT (1988) என்ற Charcoal ஓவியங்கள் ஆஸ்ட்விச்சின் பெரிய சிதிலமடைந்த பெரிய சிமெண்ட் தூண்களையும் குத்திக்கிழிக்கும் முள்கம்பிகளையும் குறிப்பது. இவரது Installation பணியின் முதல் எடுத்துக்காட்டாக ENGINE OIL என்கின்ற தொடர் (1991) எண்ணெய் வளங்களைக் கட்டுப்படுத்துவதற்காக ஈராக் மீதான அமெரிக்கா தலைமையிலான கூட்டணிப் படைகளின் வளைகுடாப் போரின் வான்வழித் தாக்குதலைக் குறிப்பிட்டுக் காட்டும் மையையும் எஞ்சின் ஆயிலையும் கொண்ட படைப்புகள் காட்சிப்படுத்தப்பட்டன.
பிறகு வண்ணங்களிலும் ஓவியங்களிலுமிருந்தும் சடாரென விடுவித்துக்கொண்டு மரபுத்தொடர்ச்சியை, தனது வரலாற்றை வாழ்விற்கு மிக அணுக்கமான ஆவணங்களைக் கொண்டு உருவாக்கப்பட Installation முறையில் சுந்தரத்தின் தாத்தா உம்ராவ் சிங் ஷெர்-கில்லின் டிஜிட்டலில் மறு உருவாக்கம் செய்யப்பட்ட புகைப்படங்களால் மிக முக்கியமானதாக உருமாறினார். தனிப்பட்ட நினைவலைகளை நிகழ்கால, கடந்த காலத்தின் உரையாடல்களாகக் கற்பனை செய்து பார்ப்பது ஒவ்வொரு மனிதருக்குள்ளும் இருக்கின்ற ஒன்று. அதைச் செயல்படுத்தலில் காட்டியவர் சுந்தரம். ஷெர்-கில் குடும்பக்காப்பக புகைப்படங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட கருப்பு மற்றும் வெள்ளை டிஜிட்டல் போட்டோ மாண்டேஜ்களின் வரிசையே Re-take of ‘Amrita’. இது Victoria Memorial, Calcutta-ல் காட்சிப்படுத்தப்பட்டது.
அடுத்தது 1995-ல் நடைபெற்ற The Sher-Gil Archive, Memorial (1993, 2014) பம்பாயில் வகுப்புவாத வன்முறைக்கு ஆளான மக்களுக்காக அவரது கொந்தளிப்பான மனநிலையில் உருவாக்கப்பட்டது.
2011-ல் நடைபெற்ற GAGAWAKA: Making Strange என்ற நிகழ்வில் ஃபேஷன் துறையை எவ்வளவு கிண்டலடிக்க முடியுமோ அவ்வளவு அடித்திருப்பார். அதீத ஆர்வத்துடனான கலையாக்கங்களை உருவாக்கிய சுந்தரத்தின் ஒவ்வொரு படைப்பும் சமகால இந்தியக்கலை அவர்காலத்தில் வெகு புதிதாகவே இருந்ததில் ஆச்சரியமில்லை.
வெளிநாடுகளுக்குப் பயணம் சென்று சுந்தரம் தான் உணர்ந்ததாகக் கருதிப் பேசிய சில விஷயங்களை, சமூகச் செயற்பாட்டாளர்களும் ஆள்பவர்களும் கலைஞர்களும் செவிமெடுக்க வேண்டிய ஒன்றாகப் படுகிறது. பிறநாட்டுக் கலைஞர்களுடான நட்பும் அவர்களது நாடுகளின் அரசியலில் வேரூன்றியிருக்கும் புதுமையான கருத்துக்களும் அவர்களது வெளிப்பாட்டு முறைகளுக்கும் நமது மனம் திறந்திருக்க வேண்டும் என்றும்(குறிப்பாக – இலண்டன், கியூபா) சமகாலத்தின் சிந்தனையானது உலகின் மூலை முடுக்குகளிலிருந்து பெறப்படும் அனைத்திலிருந்தும் உட்கிரகிப்பதே ஒவ்வொரு கலைஞனின் கடமை என்கிறார். முற்போக்கு இயக்கமாகக் கலையுலகத்தை வளர்த்தெடுக்க விரும்பும் இந்தியாவின் எந்த மாநிலத்தைச் சேர்ந்த கலைஞர்களுக்கும் விவான் சுந்தரத்தின் வாழ்க்கை ஒரு முன்மாதிரி என்பதில் ஐயமில்லை.
***
வேதநாயக் – “தேவதா உன் கோப்பை வழிகிறது” கவிதைத் தொகுப்பின் ஆசிரியர். யாவரும் இணைய இதழின் ஆசிரியர் குழுவில் அங்கம் வகிக்கும் இவர் ஓவியங்கள் மீது மிகவும் ஈடுபாடு கொண்டிருப்பவர். எந்த அரசியல் சார்புமற்ற கலையைப் பேசுவதே தனது நோக்கமாகக் கொண்டிருப்பவர். தற்போது திருவண்ணாமலையில் வசித்து வருகிறார். மின்னஞ்சல்: மின்னஞ்சல்: editorialmagazines@gmail.com
