ஜீவ கரிகாலன்
ஓவியம் : சீராளன் ஜெயந்தன்
என் கைகளைப் பிடித்து அந்த ரிசார்ட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றாள் அவள். கடற்கரையை ஒட்டியிருக்கின்ற ரிசார்ட் என்று அலைகளின் சப்தம் உணர்த்தியது. அலைகளைக் காட்டிலும் அங்கிருந்தோர் எழுப்பிய கூச்சல் பெரிதாய் இருந்தது. மீண்டும் அவள் என்னை அழைத்ததன் காரணத்தை நினைத்துப் பார்த்தேன், “இன்றைக்கு ஸ்ட்ராபெரி மூன்” ஈவெண்ட்.
ஸ்ட்ராபெரி மூன் ராக் பேண்ட் உலகப் பிரசித்தி பெற்று வரும் இசைக்குழு. ஒத்திகையின் போதே மைதானத்தை ஒட்டியிருக்கின்ற விடுதியின் மூடிய கதவுகளுக்கு உள்ளேயும் அதிர்வுகள் வர ஆரம்பித்தன. ‘ஷோ ஆரம்பிக்கப் போறாங்க’ என்றபடி என் கைகளில் ஒரு டாக்-ஐ கட்டியபடி அழைத்துச் சென்றாள். குளித்து முடித்த ஈரத்தோடு வியர்வைச் சுரப்பிகளின் வாசனையும் ஷவர் ஜெல்லின் நறுமணமும் கேள்விகளற்ற பின்தொடர்தலை பணித்தன. யார்யாரோ அவளோடு பேசினார்கள், என்னிடம் ஹெல்லோ சொல்வதற்காக தயாராக கைகளை வைத்திருந்தேன். சிலரின் கைகுலுக்கல்கள் உண்மையானதாகவும் பலரின் கரங்கள் செத்த மீனைத் தடவியது போன்ற ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத அறிமுகமாக அவர்களுக்கு நான் இருப்பதை உணர்ந்தேன். தோரணமாக புல்வெளி முழுக்க அலங்கார விளக்குகள் தொங்க விட்டிருக்கலாம், புருவங்களைச் சுருக்குமளவிற்கான சூடு அதன் விளக்குகளில் இருந்து வந்திருக்கும் என உணர்ந்தால் சொல்கிறேன். அவ்வப்போது கைகளைப் பற்றியபடி ஆடிக்கொண்டிருந்தாள்.
நூதனமான சிறிய ஓசையையும் கவனித்துப்பழகி வாழ வேண்டிய நிர்பந்தமுள்ள எனக்கோ இந்த பாண்ட் வாசித்த ஹெவி மெட்டல் நரக வேதனையாக இருந்தது. யாழும் மின் கித்தாரும் ஒரே வகை மீட்டும் கருவிதான். ஏன் கார்லோஸ் ஸண்டானாவும் ஸ்ட்ராபெரி மூன் பேண்டிலும் ஒரே கருவிதான் மீட்டப்படுகிறது. ஏன் இந்த ஒவ்வாமை.
வழக்கம் போல என் கேள்விகளின் உலகில், என்னைப் போன்ற ஒருவன் அதற்கான பதிலையுமே இணைத்து அனுப்புவான். நான் இந்த இசையை எப்படிப் புரிந்துகொள்ள? இது இந்த யுகத்திற்கான இசை, இன்றைய இரைச்சல்களைக் கடந்துதான் ஆர்பரிக்க வேண்டும். எனது காலவரிசை இவர்களோடானது அல்ல. ஆனால் என் காலவரிசையில் ஒரு கிளை எழுப்பியவள் அவள். இசையாகவே எனக்கு புலப்படுபவள் அவள். அவள் அழைத்தால் யார் தடுக்க முடியும்?
அடுத்ததாக ஒரு பாடல் பற்றிய அறிவிப்பு வந்ததும் அங்கிருந்த நூறு நபர்களே ஆயிரமானது போன்ற ஆர்ப்பரிப்பு எழுந்தது. உயிர் பயத்தில் கண்களை மூடிக்கொண்டேன், அதுவரை நான் அறிந்திடாத பயத்தின் கீற்றாக சிறு சிறு வெளிச்சங்கள் வந்திறங்கின, என் கைகளை உதறி முன்னே ஓடிச் சென்றவளை கத்தி அழைக்க முடியாத நான். என்னைப் போன்ற பயம் கவ்விய பெருமூச்சு ஒன்றை கவனித்தேன். அது என்னை விட மிகவும் பயத்துடன் இருந்தது. புலம்பெயர்ந்து வந்த நாள்முதல் அது அனுபவித்திடாத பயமென பின்பு அறிந்து கொண்டேன். அதன் தவிப்பிற்கு என்னால் ஆறுதல் சொல்ல முடியாத போதும் அதைத் தேடினேன். நிறைய பேரை இடித்துக் கொண்டு போவது சற்றுக்கடினம் தான் என்றாலும், கூட்டத்தின் இறுதி வரை சென்று விட்டேன். ஆனாலும் ஒரு பெரிய மதில் சுவர் என்னைத் தடுத்தது. இன்னமும் அதன் பயத்தை என்னால் உணரமுடிந்தது சொல்லப்போனால், தாளமுடியாத உயிர்வலி அது. பாடல் முடிந்ததும் வான வேடிக்கைகள் சடங்கென அதிர்ந்தன. நான் அந்த மதில் சுவற்றில் தலையை ஒரு பக்கமாக வைத்துக் கொண்டு அதன் ஈனக்கதறல்களை கவனித்துக் கொண்டிருந்தேன். அது விடுதலைக்காக யாரிடமோ இறைஞ்சியது.
என்னைத் தேடி கண்டுபிடித்த அவள், “இங்க என்ன பண்ணிட்டிருக்க?” என்றாள். இது எந்த இடம் என்று அவளிடம் கேட்டதற்கு “அது க்ரொகடைல் பார்க்” என்றாள். அப்படியானால் அந்த ஈன ஸ்வரம் – மதில்சுவரில் மீண்டும் காதை வைத்துப் பார்த்தேன். நிசப்தமாய் இருந்தது. இன்னும் சூடு பாய்ச்சும் விளக்குகள் அணைத்துவைக்கப்படவில்லை.
கைகளைப் பிணைத்துக் கொண்டே படுக்கைக்கு அழைத்துச் சென்றுகொண்டிருந்தவள், இந்த பிரமாதமான இரவு இன்னும் முடியப்போவதில்லை என என்னை முத்திட்டாள். பியரின் நறுமணத்தோடு, கூடுகையின் உறுதியும் அதிலிருந்தது. “யூ நோ வாட் இட்ஸ் அ ஃபுல் மூன் டே” என்றாள்.
கண்களைத் திறந்து வானத்தைப் பார்த்தேன். அது நான் சந்தித்திடாத புதிய இருள்.
***
jay kay oru lumban
