லூயிஸ் க்ளிக் – மென்மையும் வலிமையும் நிறைந்த ஆன்மாவின் கவிதைக் குரல்

கார்குழலி

இலக்கியத்துக்கான 2020-ஆம் ஆண்டின் நோபெல் பரிசை வென்றிருக்கிறார் அமெரிக்கக் கவிஞர் லூயிஸ் எலிசபெத் க்ளிக்*¹.  பலரும் தயாரித்திருந்த எதிர்பார்ப்புப் பட்டியலில் பெரிதும் எதிர்பாராத பெயராகக்கூட இவர் இடம்பெறவில்லை என்பதால் பரிசு குறித்த அறிவிப்பு நம் சூழலில் எல்லோரையும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியிருக்கிறது. லூயிஸ் க்ளிக் நோபெல் பரிசு பெற்ற செய்தியைக் கேள்விப்பட்டவுடன் இணையத்தில் அவரின் கவிதைகளைத் தேடிப் படித்தேன். ஆனால் அவற்றை மொழியாக்கம் செய்வதற்கு முன்னர் க்ளிக்கின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையையும் புறச் சூழலையும் மேலோட்டமாகவாவது தெரிந்துகொள்வது அவசியம் என்று நினைத்தேன். இவற்றோடு பொருத்திப் பார்த்தால் மட்டுமே அவருடைய கவிதைகளை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ள முடியும் என்று நம்பினேன். எல்லா எழுத்துகளுக்கும் எழுத்தாளர்களுக்கும் இது தேவையில்லை என்றாலும் இவரளவில் அவசியமாக இருந்தது. ஏனெனில் அவருடைய கவிதைகள் பற்றிய பலவிதமான விமர்சனங்களை இணையத்திலும் சமூக ஊடகங்களிலும் படிக்க நேர்ந்த சமயத்தில் அவர் குறித்த எனக்கான பார்வை ஒன்றை வரித்துக்கொள்வது அவசியம் என்று நினைத்தேன்.

1943-ஆம் ஆண்டில் பிறந்த லூயிஸ் க்ளிக் ஒரு தன்வாழ்க்கைக் கவிஞராகவும் கட்டுரையாளராகவும் அறியப்படுகிறார். யூத இனத்தைச் சேர்ந்த பெற்றோருக்கு நியூ யார்க் நகரில் பிறந்து லாங்க் ஐலாண்ட் என்ற தீவில் வளர்ந்தவர் க்ளிக். எழுத்தாளர் ஆகவேண்டும் என்ற குறிக்கோளைக் கொண்டிருந்த அவருடைய தந்தை சந்தர்ப்பவசத்தால் மளிகைக்கடையை நடத்த வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டது. தாய் கல்லூரிப் பட்டதாரி. சிறு வயதில் கிரேக்கப் புராணங்களையும் தேவதைக் கதைகளையும் செவ்விலக்கியங்களையும் இவர்களிடம் கேட்டு வளர்ந்தார். பதின்வயதில் அனோரெக்சியா நெர்வோஸா என்ற பசியிழப்பு உளவியல் கோளாறுக்கு ஆளானார். இந்தக் கோளாறுக்கு உளவியல் சிகிச்சை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டி பள்ளியில் இருந்து விலகினார் என்றாலும் தனிப்பட்ட முறையில் பள்ளிக் கல்வியையும் பயின்றுமுடித்தார். தான் எடுத்துக்கொண்ட சிகிச்சை உளவியல் சிக்கலைத் தீர்த்துவைத்ததோடு எப்படிச் சிந்திக்கவேண்டும் என்றும் கற்றுக்கொடுத்தது என்கிறார்.

வழக்கமான பட்டப் படிப்புக்காகக் கல்லூரிக்குப் போகாமல் கவிதை வகுப்பில் சேர்ந்தார்; பல கவிதைப் பட்டறைகளில் கலந்துகொண்டார். வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் அமெரிக்க நாட்டின் அரசு கவியாகத் திகழ்ந்த பெருங்கவிஞர்களான லியோனி ஆடம்ஸ், ஸ்டான்லி குனிட்ஸ் ஆகியோரைப் பேராசிரியராகப் பெற்றதும் கவிதை பற்றிய நுணுக்கங்களை அவர்களிடம் பயின்றதும் இவரின் இலக்கியவாழ்வின் முக்கிய நிகழ்வுகள். இரண்டு முறை திருமணம் செய்து மணமுறிவும் பெற்றார். இந்த இரண்டு மணமுறிவு ஏற்பட்ட சமயத்திலும் தான் எதிர்கொண்ட துயரங்களையும் எண்ணற்ற கவிதைகளாக எழுதித் தள்ளினார்.

கடந்த 25 வருடங்களில் அமெரிக்கக் கவிதைச் சூழலில் வெளியான சோகத்தையும் கொடுமையையும் சித்தரிக்கும் கவிதைத் தொகுப்புகளின் வரிசையில் இவருடைய அரரத் (1990) என்ற தொகுப்புதான் முதலிடம் பெறும் என்று இலக்கிய விமர்சகர்கள் கருதுகிறார்கள். ஓர் ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தைப் போலவும் எந்தக் கட்டுப்பாட்டுக்கும் அடங்காததாகவும் அதே நேரத்தில் வலிமையும் அறிவுத்திறம் வாய்ந்ததாகவும் இருக்கிறது இந்தத் தொகுதி. இதையடுத்து வெளியான அவருடைய இரண்டு கவிதைத் தொகுப்புகள் தி வைல்ட் ஐரிஸ் (1992), மெடோலாண்ட்ஸ் (1996). இந்த மூன்றையும் இணைத்து திறம்வாய்ந்த நாடகவியலாளர் ஒருவர் சிறந்த நாடகம் ஒன்றைப் புனைந்துவிட முடியும் என்பது விமர்சகர்களின் கருத்து. ஐம்பது வருடங்களில் பதினான்கு கவிதைத் தொகுப்புகளையும் இரண்டு கட்டுரைத் தொகுப்புகளையும் இரண்டு சாப் புத்தகங்களையும் வெளியிட்டிருக்கிறார். 2003-4-ஆம் ஆண்டில் அமெரிக்க நாட்டின் அரசு கவியாக அலங்கரிக்கப்பட்டார். பல்வேறு விருதுகளும் பதவிகளும் இவரைத் தேடி வந்தது இவரது கவித்திறத்துக்குச் சான்று.

ஒரு பெண்ணின் பார்வை வழியே அவளையும் அவள் வாழும் சூழலையும் அவளைச் சுற்றி இருக்கும் உறவையும் உலகையும் காண்பதும் அவள் மொழியில் படிப்பதும் சிந்தனையில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துவதோடு சூழலையும் மனிதர்களையும் புரிந்துகொள்ள புதிய சாளரங்களைத் திறந்துவிடும். ஏனெனில் தொடக்கமுதல் ஆணின் பார்வையும் மொழியுமே இங்கு பரவலாக்கப்பட்டும் அங்கீகரிக்கப்பட்டும் இருக்கக்கூடிய ஒரு சூழலில் அரிதாகத்தான் திறந்த மனதுடன் தன்னுடைய உள்ளார்ந்த எண்ணங்களைப் பகிர்ந்துகொள்கிறாள் பெண். பல நேரங்களில் ஆண்களால் வரையறுக்கப்பட்ட விதிமுறைகளை மனதளவில் அவள் தாண்டுவதற்குக் கூடப் பெருமுயற்சி தேவைப்படுகிறது. அதை அவள் வெற்றிகொண்டுவிட்டால் எழுத்தில் வடித்து உலகின் பார்வைக்கு வைப்பது என்பது இன்னும் அதிகமான தைரியமும் தூண்டுதலும் தேவைப்படும் செயலாகிறது. தன்னையும் தன் உடலையும் மனதையும் அதில் அலைமோதும் எண்ணற்ற ஆசாபாசங்களையும் உணர்வுகளையும் தேவைகளையும் வடிகட்டாமல் வெளிக்காட்டும் தைரியம் எத்தனை பெண்களுக்கு இருக்கிறது? அவள் அமரும் படுக்கும் இடத்தைக்கூடக் குறுக்கிக் கொள்ளச் சொல்லும் உலகில், கனமான குரலில் தெறிக்கும் தன்னம்பிக்கை ஊட்டும் சொற்களை மென்மையும் இனிமையும் தடவியபிறகே வெளியிட முடிகிறது. அப்படி எந்தப் பாசாங்கும் தேன்தடவலும் இல்லாத வீரியமிக்க கவிதைகளின் வழியாகத் தன் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை மட்டுமின்றி தான் வாழும் புற உலகின் அரசியல், புலனுணர்வு ஆகியவற்றையும் விசாரணைக்கு உட்படுத்துகிறார் க்ளிக்.

காலங்காலமாக ஆண்களின் இச்சை, ஆற்றாமை, கோபம், சோகம் இவற்றின் வடிகாலாகப் பெண் மாற்றப்படுவதை உண்மை வாழ்க்கை, புராணம், புனை கதை, இசை, நாடகம், திரைப்படம் இவற்றின் வழியாகப் பார்த்தும் கேட்டும் படித்தும் வந்திருக்கிறோம். உலகளாவிய பொதுச் சமூகத்தில் பெண்களின்மீது வன்முறையைக் கட்டவிழ்த்துவிடப் பெரிய காரணங்கள் எதுவும் தேவைப்படுவதில்லை. ஆண்களுக்கிடையே ஏற்பட்ட தன்முனைப்பு சார்ந்த சச்சரவுகளும் குடும்பப் பகையையும் பழிதீர்த்துக்கொள்ளப் பெண்ணின் உடலே வடிகாலாக மாறுகிறது. சமீபத்தில் உத்தரப்பிரதேசத்தின் ஹத்ராஸில் நடைபெற்ற நிகழ்வும் இதை ஒட்டியதுதானே. பிறந்த வீடுகளில் பெண்களின் நிலை என்ன என்பதையும் கண்கூடாகப் பார்த்தும் கேட்டும் வந்திருந்தாலும் குடும்பம் என்ற அமைப்பின்மீது இன்னமும் ஒரு துளி நம்பிக்கையை தக்கவைத்தபடித்தான் பெரும்பாலான பெண்கள் வாழ்க்கை நடத்திவருகிறார்கள். தங்களுக்கென வரித்துக் கொண்ட உறவுகளிலும் மணவாழ்க்கை என்ற அமைப்பிலாவது பெண்கள் பாதுகாப்பாக இருக்கிறார்களா என்ற கேள்வியை எழுப்ப வேண்டிய அவசியமே இல்லை. இப்படிப்பட்டச் சூழலில் ஒலிக்கும் பெண்குரல் முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. அப்படியொரு குரல்தான் க்ளிக்கினுடையது. அவருடைய குரல் மென்மையானதாக இருந்தாலும் தெளிவும் அறிவாற்றலும் உடையதாக இருக்கிறது. புறச் சூழலையும் அகப் போராட்டத்தையும் நுணுக்கமாக கவனித்தும் உணர்ந்தும் தன்மீது அவை ஏற்படுத்தும் தாக்கத்தை எளிமையான கவிதை மொழியில் வடிக்கிறார். செறிவான ஒழுக்கம்சார்ந்த கேள்விகளைத் தன் கவிதைகளின் வழியாக படிப்பவர்களின் முன் வைக்கிறார்.

தன்னைப் பீடித்த அனோரெக்சியா நெர்வோஸா பற்றி அவர் ஒருபோதும் நேரிடையாகப் பேசவில்லை என்றாலும் “பசிக்குச் சமர்ப்பணம்” என்ற கவிதையின் ஒரு பத்தியில் தொட்டுச் செல்கிறார்.

அது மெல்லத் துவங்குகிறது
குறிப்பிட்ட பெண் குழந்தைகளிடம் மட்டும்:
இறப்பைப் பற்றிய பயம், அதன் வடிவாக
பசிக்குத் தன்னைச் சமர்ப்பிக்கிறது,
ஏனென்றால் பெண்ணின் உடல்
ஒரு கல்லறை; எதையும் ஏற்றுக்கொள்ளும்.

***

அவருடைய பெற்றோருக்கிடையேயான உறவைச் சொல்லும் கவிதை ஒன்று:

நான் பார்த்த வரையில்,
என் அம்மாவின் வாழ்க்கை முழுவதும், என் அப்பா
அவளைக் கீழேயே அழுத்தி வைத்திருந்தார்,
அவள் கால்களில் கட்டப்பட்ட சங்கிலியைப் போல.
அவளோ மகிழ்ச்சிமிக்க தன்மையுடையவள்;
பயணம் செய்ய ஆசைப்பட்டாள்,
நாடகத்துக்குப் போகவும் மியூசியத்துக்கும் போகவும்கூட.
அவருக்குப் பிடித்தது
ஓய்விருக்கையில் படுத்துக்கொண்டு
டைம்ஸை முகத்தின்மீது
வைத்துக் கொள்வது,
ஒரு வேளை இறப்பு, அது எப்போது வந்தாலும்,
அதில் பெரியதொரு மாற்றம் எதுவும் தெரியாமல் இருக்குமல்லவா.

***

கிரேக்கப் புராணக் கதைகளுக்குப் புதிய விளக்கங்களைத் தரும் க்ளிக்கின் சில கவிதைகள் பெண்ணுக்கு எதிராகக் குடும்பங்களிலும் புறச்சூழலிலும் இன்றளவும் நடக்கும் அநீதியையும் அரசியலையும் துல்லியமாக எடுத்துக்காட்டுகின்றன. அதுவும் பெர்சிபோனேயின் (Persephone) கதையை இரு வேறு கவிதைகளில் வடித்திருக்கிறார். கடவுளர்களின் தலைவனின் மகளாகவே இருந்தாலும் பெண் என்பதால் அநீதிகளைப் பொறுத்துக்கொள்ள வேண்டி இருக்கிறது பெர்சிபோனே. குடும்பச் சூழலில் பாதுகாப்பு கிடைக்கும் என்ற அவளின் நம்பிக்கையை தந்தை மற்றும் உறவினர்களின் செயல்கள் தகர்த்தெறிகின்றன. கிரேக்கப் பெண் தெய்வமான பெர்சிபோனேயின் கதையின் மூலம் பெண்ணின் அவலநிலை, அவளுக்கு மறுக்கப்படும் உரிமை, ஒரு பந்தைப்போல நாலாபக்கமும் உதைபடும் வாழ்க்கை, இவற்றை எல்லாம் பற்றிய தத்துவார்த்தமான கேள்விகளை வெகு இயல்பாக முன்வைத்து நம்மைச் சிந்திக்க வைக்கிறார் க்ளிக்.

பெர்சிபோனே ஒரு கிரேக்கப் பெண் கடவுள். அவள் தாய் டெமீட்டர் பூமியின் செழுமை அறுவடை ஆகியவற்றுக்குப் பொறுப்பு வகிக்கும் கடவுள். புனிதச் சட்டம், பிறப்பு இறப்பு சுழற்சி ஆகியவற்றுக்கும் அவள்தான் கடவுள் என்றும் சொல்லப்படுகிறது. நரகத்தில் வசிக்கும் இறப்பின் கடவுளான ஹேடிஸ் ஒரு நாள் புல்வெளியில் டெய்ஸி மலரைப் பறித்துக்கொண்டிருந்த பெர்சிபோனேயின் அழகில் மயங்குகிறான். யாரும் பார்க்காத நேரத்தில் அவளைக் கவர்ந்து சென்றுவிடுகிறான். ஆனாலும் இரண்டு பேர் இந்த நிகழ்வைப் பார்த்துவிடுகிறார்கள். ஒருவர், பெர்சிபோனேயின் தந்தையும் கடவுளர்களின் தலைவனுமான ஜீயஸ்; மற்றவர் சூரியக் கடவுளான ஹீலியோஸ். இருவரும் ஹேடிஸை எதிர்த்துக் குரல் எழுப்புவதில்லை. தன்னுடைய விருப்பத்துக்கு மாறாக ஹேடிஸின் மனைவியாக இருக்கக் கட்டாயப்படுத்தப்படுகிறாள் பெர்சிபோனே. அவள் தாயோ அவளை மீட்டுச் செல்ல முயற்சிக்கிறாள். கடைசியில் பெர்சிபோனே நரகத்தில் ஆறு மாதமும் பூமியில் ஆறு மாதமும் வாழவேண்டும் என்று சமரசம் செய்துகொள்கிறார்கள் அவளுடைய தாயும் கணவனும். இந்தக் கதையை ஒரு பெண்ணின் கோணத்தில் இருந்து கேள்வி கேட்கிறார் க்ளிக்

பெர்சிபோனே ஒரு நாடோடி

இந்த முதல் வடிவுருவில், பெர்சிபோனே
அவளுடைய தாயிடமிருந்து எடுத்துச் செல்லப்பட்டாள்
பூமியின் பெண் தெய்வம்
பூமியைத் தண்டிக்கிறாள்–இது
நாமறிந்த மனித நடத்தைகளோடு ஒத்துப்போவதாக இருக்கிறது,

மனிதர்கள் மிகுந்த மனநிறைவு கொள்கிறார்கள்
தீங்கு இழைப்பதில், குறிப்பாகத்
தன்னுணர்வற்ற தீங்கு இழைப்பதில்:

நாம் இதை இப்படி அழைக்கலாம்
எதிர்மறை படைத்தல் என்று.

நரகத்தில் பெர்சிபோனேயின்
துவக்ககாலத் தங்கலை
இன்னமும் அலசும் அறிஞர்கள்
கன்னியின் உணர்வுகள் பற்றிய முடிவுக்கு வரவில்லை:

வன்புணர்வுக்கு ஒத்துழைத்தாளா,
இல்லை மயக்கமருந்து கொடுக்கப்பட்டதா,
அவளின் விருப்பத்துக்கு எதிராக ஆக்கிரமிக்கப்பட்டாளா,
நாகரிகப் பெண்களுக்கு இன்று நடப்பது போலவே.

நன்றாகத் தெரிந்ததுதான், அன்பிற்குரியவரின் திரும்புதல்
அன்புக்குரியவரின் இழப்பை
நேர்செய்வதில்லை: பெர்சிபோனே

வீடு திரும்புகிறாள்
சிவப்பு ரசத்தின் கறையுடன்
ஹாதோர்னின் கதைமாந்தரைப் போலவே —

இந்தச் சொல்லை வைத்துக் கொள்வேனா
என்று எனக்கு நிச்சயமாகத் தெரியவில்லை: இந்தப் பூமி
பெர்சிபோனேயின் ‘வீடா’? அவள் வீடாக உணர்வது, ஒருவேளை,
கடவுளின் படுக்கையையா? அவள்
எதையுமே வீடாக நினைக்க முடியவில்லையா? அவள்
பிறவியிலேயே நாடோடியா, வேறு சொற்களில் சொல்வதென்றால்,
காரண காரியத் தொடர்பால் முடக்கப்படாத
அவள் தாயின் இருப்பின் நகலா?

உனக்கு யாரையும் பிடிக்க
வேண்டியது இல்லை, உனக்குத் தெரியும். கதைமாந்தர்கள்
மனிதர்கள் இல்லை.
அவர்கள் முரண் அல்லது குழப்பத்தின் தோற்றங்கள்.

மூன்று பகுதிகள்: பிரிக்கப்பட்ட ஆன்மாவைப் போல
அகம், அதியகம், அது. அதேபோல

தெரிந்த உலகின் மூன்று நிலைகள்
ஒருவித வரையுருவால் பிரிக்கப்படுகின்றன 
வானுலகில் இருந்து பூமியும் அதில் இருந்து நரகமும்

உன்னையே நீ கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும்:
எங்கே பனி பொழிகிறது?

வெண்மை, மறதியினுடையதும்
தூய்மைக் கேட்டினுடையதும் —

பூமியில் பனி பொழிகிறது; குளிர்ந்த காற்று சொல்கிறது
பெர்சிபோனே நரகத்தில் உடலுறவு கொள்கிறாள் என்று.
நம்மைப் போல அவளுக்குத் தெரியாது
பனிக்காலம் என்றால் என்னவென்று,
ஒன்று மட்டும் தெரியும்
அவள்தான் அதற்குக் காரணம் என்பது.

ஹேடிஸின் படுக்கையில் கிடக்கிறாள்.
அவள் மனதில் இருப்பது என்ன?
அவளுக்கு அச்சமாக இருக்கிறதா? ஏதோ ஒன்று
மனதின் எண்ணத்தையே இல்லாமல் செய்துவிட்டதா?

அவளுக்குத் தெரியும் பூமி
அன்னையர்களால் நடத்தப்படுகிறது என்று, அது நிச்சயமாகத்
தெரியும். இன்னொன்றும் தெரியும்
அவள் இனியும் சின்னப் பெண் என்று சொல்வார்களே
அது இல்லை என்பது.
சிறைப்பட்டது குறித்து,
அவளுக்குத் தெரியும்

அவள் கைதியாகத்தான் இருக்கிறாள், மகளாக இருந்தது முதலே.

அவளுக்காகக் காத்திருக்கும்
அச்சமூட்டும் மறு கூடுதல்கள் 
அவளின் மீதமிருக்கும் வாழ்க்கையை எடுத்துக்கொள்ளும்.

ஈடு செய்வதற்கான பேரார்வம்
நீடித்ததாகவும் கடுமையாகவும் இருக்கையில்,
எப்படி வாழவேண்டும் என்பதை
நீ தேர்ந்தெடுக்க முடியாது. நீ வாழ்வதே இல்லை;
உன்னைச் சாகவும் விடமாட்டார்கள்.

நீ பூமிக்கும் இறப்புக்கும் இடையே அலைவாய்
முடிவில், அவை ஒன்றுபோலவே இருக்கும்,
ஆச்சரியமூட்டும் வகையில். அறிஞர்கள் சொல்கிறார்கள்

உனக்கு என்ன வேண்டும் என்பதைத் தெரிந்துகொள்வதில் பயனே இல்லை
உனக்காகப் போட்டி போடும் விசைகள்
உன்னையே கொன்றுவிடலாம் என்கிறபோது.

வெண்மை மறதியினுடையதும்
வெண்மை பாதுகாப்பினுடையதும்–

இப்படிச் சொல்கிறார்கள்
மனித ஆன்மாவில் ஒரு பிளவு இருக்கிறது,
முழுவதும் வாழ்க்கையின் சொந்தமாக இருப்பதற்காக
அது உருவாக்கப் படவில்லை. பூமி

இந்தப் பிளவை மறுக்கச் சொல்வது,
பரிந்துரை என்ற போர்வையில் விடுக்கப்படும் மிரட்டல்–
நாம் ஏற்கனவே பார்த்த
பெர்சிபோனேயின் கதையில் வந்ததுபோல
அதை இப்படித்தான் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்

தாய்க்கும் காதலனுக்கும் இடையே நடக்கும்
வாக்குவாதம் என்று–
மகள் வெறும் ஊன் தான்.

இறப்பு அவளை எதிர்கொண்டபோது, அவள் பார்த்ததே இல்லை
டெய்ஸிப் பூக்கள் இல்லாத புல்வெளியை.
திடீரென முன்னைப்போல
அவளுடைய தாயின்
அழகையும் விளைவளத்தையும் பற்றிய
கன்னிப்பருவப் பாடல்களைப் பாடுவதில்லை. எங்கே
பிளவு இருக்கிறதோ அங்கே பிரிவும் இருக்கிறது.

பூமியின் பாடல்
முடிவில்லாத வாழ்க்கை பற்றிய புராணக் காட்சியின் பாடல்–

என் ஆன்மா
பூமியோடு தொடர்பு கொள்ளும்
கடுமுயற்சியால் தூள்தூளானது–

நீ என்ன செய்வாய்
கடவுளோடு புல்வெளியில் இருக்க வேண்டியது உன் முறை எனும்போது.

***

விதவைகளின் வாழ்வைப் பற்றிய அவருடைய கவிதை உணர்வுகளைப் படம்பிடித்துக் காட்டி நெகிழ்ச்சி ஊட்டுவதோடு நடைமுறை இடர்ப்பாடுகளையும் எடுத்துச் சொல்கிறது. நாடும் கலாசாரமும் மாறினாலும் விதவைகளின் நிலைமை ஏதும் மாறியதாகத் தெரியவில்லை. கவிதையின் மாந்தர்கள் அனைவருமே விதவைகள், ஒரே கூரையின் கீழ் வசிக்கும் சகோதரிகளாக இருந்தாலும் எல்லா விஷயத்திலும் விட்டுக்கொடுத்துப் போகமுடியாது; தாய் மகள்களாக ஒருவருக்கொருவர் ஆறுதலாகவும் துணையாகவும் இருந்தாலும் சுட்டெரிக்கும் வெயிலின் உக்கிரத்தை ஒவ்வொருவரும் எதிர்கொண்டாக வேண்டிய கட்டாயம்.

விதவைகள்

என் அம்மா பெரியம்மாவுடன்*² சீட்டு விளையாடுகிறாள்,
வன்மமும் உள்வினையும், குடும்பப் பொழுதுபோக்கு, அந்த ஆட்டத்தைத்
தன்னுடைய எல்லா மகள்களுக்கும் கற்றுக்கொடுத்தார் பாட்டி.

கடுங்கோடை: வெளியே செல்ல முடியாத அளவு உஷ்ணம்.
இன்று, பெரியம்மா முன்னிலையில் இருக்கிறாள்; நல்ல சீட்டுகள் எல்லாம் அவளுக்குக் கிடைக்கிறது.
அம்மா பின்னால் இருக்கிறாள், ஒருமுகப்படுத்தச் சிரமப்படுகிறாள் .
இந்தக் கோடையில் தன்னுடைய படுக்கையில் படுத்துப் பழகுவதற்குச் சிரமப்படுகிறாள்.
கடந்த கோடையில் இந்தத் தொல்லை இல்லை,
தரையில் படுத்துப் பழகுவதில். அங்கே தூங்கப் பழகினாள்,
அப்பாவின் பக்கத்தில் இருப்பதற்காக.
அவர் இறந்துகொண்டிருந்தார்; அவருக்குச் சிறப்பான படுக்கை கிடைத்தது.

பெரியம்மா இம்மியளவுகூட விட்டுக்கொடுக்க மாட்டாள்,
அம்மாவின் களைப்பைக் கணக்கில் கொள்ளமாட்டாள்.
அப்படித்தான் வளர்க்கப்பட்டனர்: சண்டைபோட்டுத்தான் மரியாதையைக் காட்டவேண்டும்.
எதிராளி அவமதிப்பதை விட்டுவிட வேண்டும்.

ஒவ்வொரு ஆட்டக்காரரின் இடது பக்கத்திலும் ஒரு குவியல் இருக்கிறது, கையில் ஐந்து சீட்டுகள்.
இதுபோன்ற நாட்களில் உள்ளே இருப்பது நல்லது,
குளுமையான இடத்தில் தங்குவது.
மற்ற ஆட்டங்களை விடவும் இது மேலானது, சாலிட்டேரை*³ விடவும்.

முன்கூட்டியே யோசித்திருந்தார் பாட்டி; மகள்களைத் தயார்ப்படுத்தினார்.
அவர்களிடம் சீட்டுக்கட்டு இருக்கிறது; ஒருவருக்கொருவர் இருக்கிறார்கள்.
இதற்கு மேல் துணை ஏதும் தேவையில்லை அவர்களுக்கு.

மதியம் முழுவதும் ஆட்டம் நடந்தாலும் சூரியன் நகரவில்லை.
கீழே அடித்துத் தள்ளியபடி இருக்கிறது, புல்லை மஞ்சளாக மாற்றுகிறது.
அம்மாவுக்கு அப்படித்தான் தோன்றியிருக்க வேண்டும்.
பிறகு, திடீரென, ஏதோ ஒன்று முடிந்து போகிறது.

இதில் நீண்ட அனுபவம் பெற்றவர் பெரியம்மா; நன்றாக ஆடுவதும் அதனால்தானோ என்னவோ.
அவள் சீட்டுகள் ஆவியாகின்றன: அதுதான் உனக்கு வேண்டும், அதுதான் குறிக்கோள்: இறுதியில்,
எதுவுமற்றவர்தான் வெற்றி பெறுகிறார்.

***

குறிப்புகள்:
*^{1 – Glück என்ற ஆங்கிலச் சொல்லை ‘க்ளிக்’ என்று உச்சரிப்பதுதான் சரி.
*2 – அம்மாவைக் காட்டிலும் நீண்ட அனுபவம் பெற்றவர் என்பதால் ‘aunt’ என்ற ஆங்கிலச் சொல் பெரியம்மா என மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டது.
*3 – சீட்டுக்கட்டில் ஒருவர் மட்டும் விளையாடும் ஆட்டம். சாட்டை வீடு ஆட்டம் என்றும் இதைச் சொல்வது உண்டு.}

***

கார்குழலி – சென்னையில் வசித்து வருகிறார். இணையவழிக் கற்றல் துறையில் பணிபுரிந்து வருகிறார். கவிதைகள் எழுதுவதுடன் தொடர்ந்து மொழிபெயர்ப்பு ஆக்கங்களைச் செய்து வருகிறார். அத்துடன் தமது துறை சார்ந்த கட்டுரைகளோடு வெவ்வேறு கட்டுரைகளை பல்வேறு இதழில் எழுதி வருகிறார்.