ராஜ்யோத்சவா

தருணாதித்தன்

“ஒன்றரை ஆகும்” என்றான் ரகு ராவ்.

“லட்சமா?” என்றேன் நம்ப முடியாமல். நாங்கள் ஆனந்துடைய சைக்கிளைப் பார்த்து வியந்து கொண்டிருந்தோம். “ஓரு செகண்ட் ஹாண்ட் கார் வாங்கி விடலாம் போல இருக்கிறதே “

சைக்கிள் பளபளப்பாகக் கூட இல்லை. உடனே எனக்கு அதைத் தொட்டுப் பார்க்கவேண்டும் போல தோன்றியது. அதை சைக்கிள் என்று சொல்வது தவறு. பைக் என்றுதான் சொல்ல வேண்டுமாம்.

“கார்பன் ஃபைபர் ஃப்ரேம்” என்று தட்டிக் காண்பித்தான் ரகு ராவ்.

“இது அமெரிக்காவிலிருந்து இம்போர்ட் செய்த மாடல், ஆறு மாதம் காத்திருந்து வாங்கியது” என்றான்.

“சுந்தர் புது எம் டி பி வாங்கி இருக்கிறான்” என்று காட்டினான். அங்கே மோட்டார் பைக் போல தடிமனான டயருடன் ஒரு சைக்கிள் இருந்தது. அது பார்ப்பதற்கு அவ்வளவு அழகாக இல்லை. உருவ அமைதி இல்லாமல் வளர்ந்த சில மனிதர்கள் போல இருந்தது.

“இப்போது நாம் ஹைவேயில்தானே போகிறோம்? மலை ஏறப் போவதில்லையே? மவுன்டன் பைக் எதற்கு?”

“சார், இதெல்லாம் ஓட்டும் அனுபவத்திற்காக. ஓட்டினால் மனம் பூமியிலிருந்து விடுதலை அடைந்து மேலே மிதக்கும், ஒரு புதிய அடையாளம் கிடைக்கும்”

அப்படித்தான் பேச்சு சென்ற மாதம் ஆரம்பித்தது. நான் அலுவலகத்தில் வேலைப் பளுவில் சிக்கி தாங்க முடியாத மன உளைச்சலில் இருந்தபோது ரகுதான் சொன்னான்.

“சார், நீங்க கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் செய்துக்கணும். வீட்டுல பொழுது போக என்ன செய்வீங்க?”

“அடப்போப்பா, ஆபீஸிலிருந்து வீட்டுக்குப் போகவே ராத்ரி ஆயுடுது, பிறகு ஏது நேரம்?”

புதிய பாஸ் வந்ததிலிருந்து தினமும் இரவு வெகுநேரம் ஆகி விடுகிறது. அவர் வந்த முதல் நாளே எனக்கு நேரம் சரி இல்லை. மதிய உணவுக்குப் பிறகு சற்று சோம்பேறித்தனமாக எதையோ படித்துக் கொண்டிருந்த போது, “என்ன ரிபோர்ட் இது? இது நீங்கதான் எழுதினீங்களா?” எனது மேசைக்கு அருகில் நின்றுகொண்டு, முகத்துக்கு எதிரே ரிபோர்டை காண்பித்து, குரலை உயர்த்திக் கேட்டார்.

நான் உட்கார்ந்திருந்த பெரிய அறையில் கூடவே இருந்த பதினேழு பேரும் வேலையை நிறுத்திவிட்டு என்னைப் பார்ப்பதாக நினைத்துக் கொண்டேன்.

பழைய பாஸ் இருக்கும்போது ரிபோர்ட் எல்லாம் ஒப்புக்குத்தான். எல்லாமே பேசி விளக்கினால் போதும்.

“ஓரு நாலு பக்கம் கோர்வையாக எழுதக்கூட தெரியாதா உங்களுக்கு?” என்னை யாரும் இதுவரை இப்படிக் கேட்டதிலை.

“சாரி சார், நாளைக்கு வேற ரிபோர்ட் எழுதித் தருகிறேன்”

“என்ன ஒரு மோசமான வேலை! இப்போதே உட்கார்ந்து எழுதுவது நல்லது”

அவர் போனதும் ஒரு பாட்டில் தண்ணீரைக் குடித்தேன்.

ரகுதான் வந்து “சார், உங்களை மட்டும் அவர் தனியாகத் திட்டவில்லை, எல்லோருக்கும் இதேதான் நிலைமை” என்றான் சிரித்துக் கொண்டே.

எனக்கு ஜனவரியில் ப்ரமோஷன் வரவேண்டும். நாள் முழுவதும் அதே கவலையாக இருந்தது. இரவுத் தூக்கமும் சரியாக இல்லை.

“சார், கவலப்படாதீங்க, மனசு ரிலாக்ஸ் ஆனா, நீங்க செய்யற வேலையும் தானாக எளிதாக இருக்கும்”

“ஆமாம், நான் கூட ஒரு காலத்தில் ஆசிரமத்துக்கு சென்று கொண்டிருந்தேன். சுவாமிஜியின் உரைகள் ஆசுவாசமாக இருந்தன”

“யாரு? போன வருஷம் பெண்கள் விவகாரத்துல மாட்டிக்கிட்டாரே அவரா?”

“ஆமாம், அதற்குப் பிறகு போவதில்லை, இப்ப எல்லாம் அப்பப்ப சீரியல், படம் பார்க்கிறதோட சரி”

“சார், அதெல்லாம் போதாது. ஏதாவது ஓடி ஆடி விளையாடினால் நல்லது”

“நான் முன்னலாம் தினமும் ஷட்டில் விளையாடுவேன், கொரோனா ஆரம்பிசுது, இப்ப எல்லாம் போச்சு”

“சார், எப்ப எல்லோரும் சைகிள் ஓட்டறாங்க, நானும் ஆறு மாசமாய்த்தான் ஓட்டறேன். ஓட்ட ஆரம்பிச்சா, மனசு மிதக்க ஆரம்பிக்கும். அதுவே ஒரு யோகா மாதிரி அனுபவம். நிறுத்தவே மனசு வராது, நாள் முழுவதும் புத்துணர்ச்சியா இருக்கும். இப்ப நாங்க வார இறுதி நாட்களில் நீண்ட தூரம் ஓட்ட ஆரம்பித்து விட்டோம். ஒரு தடவை எங்களோட வாங்க” என்றான்.

இப்படியாக நான் சைக்கிள் ஓட்ட ஆரம்பித்திருந்தேன். பெங்களூரில் திடீரென்று எல்லோரும் சைக்கிள் ஓட்ட ஆரம்பித்திருந்தார்கள் என்று தெரியவந்தது. காலை வேளைகளில் நிறைய பேர் சைக்கிளில் சுற்றுவதை அப்போதுதான் கவனித்தேன். சைக்கிளில் செல்வது ஏழை எளிய மக்களுக்கு என்பது போய், பளபளப்பான டீ-ஷர்ட்களில் நிறைய பேர் ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். லாக் டவுன் முடிந்த பிறகு அலுவலகத்துக்குக் கூட நிறைய பேர் சைகிளில் செல்ல ஆரம்பித்திருந்தார்கள். சாலைகள் பெரும்பாலும் காலியாக இருந்ததும் வசதியாக இருந்தது. நானும் என்னுடைய மகன் உபயோகித்த பழைய சைக்கிளைத் துடைத்து எண்ணெய் போட்டு வீட்டுக்குப் பக்கத்திலேயே ஒட்ட ஆரம்பித்தேன்.

இந்த ஆண்டு நவம்பர் 1-ம் தேதி திங்கள் கிழமை. வழக்கமாக இப்படி மூன்று நாள் விடுமுறை வந்தால், வெளி ஊருக்குச் சுற்றுலா கிளம்பி விடுவோம். கொரோனாவுக்குப் பிறகு வெளியூர்ப் பயணம் எல்லாம் நின்றுபோய் விட்டது. திடீரென்று ரகுராவ்தான் என்னை நீண்ட தூர ரைடுக்கு இழுத்தான்.

“சார், நாங்கள் எல்லோரும் ராஜ்யோத்சவாவுக்கு நந்தி மலைக்குப் போகிறோம், நீங்களும் வாருங்கள்”

“இல்ல ரகு, வீட்டில பாத்ரூம் ரிப்பேர் செய்ய வேண்டும், ஆள் வரச்சொல்லி இருக்கிறேன்”

“சார், அதெல்லாம் அப்புறம் பார்த்துக் கொள்ளலாம், நீங்க வாங்க சொல்றேன்”

“இல்ல ரகு, வேலை இருக்குது, மாதாந்திர ரிபோர்ட் எழுதி முடிக்கணும், இன்னும் பாதி கூட ஆகவில்லை. நாளைக்கு காலை தயாராக இல்லை என்றால், என் ப்ரமோஷன் போச்சு”

“சார், அதெல்லம் சாயங்காலம் வந்து எழுதுங்க, ஒரு தடவை வந்தால் பிறகு விடவே மாட்டீங்க “

“ரகு, அவ்வளவு தூரம் எல்லாம் எனக்கு ஒட்டிப் பழக்கம் இல்லை, முடியாது” என்றேன்.

“சார், நீங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்துல சின்ன சின்ன ரோடுல போனால், அது ஓட்டறதே இல்லை, ஒரு தடவை எங்க கூட வாங்க அப்பதான் பைக் ரைடு என்றால் என்ன என்று தெரியும். அது ஒரு சுதந்திர அனுபவம், வானத்தில் பறப்பது போல இருக்கும்” என்றான். அரைகுறையாக சரி என்பது போல சொன்னேன்.

பத்து கிலோமீட்டர்தான் என்னுடைய அதிக பட்ச சாதனை, ரகு ராவிடம் எவ்வளவு கிலோமீட்டர் என்ன எடுத்துச் செல்ல வேண்டும் என்று கேட்டேன்.

“சார், குழுவாகச் சென்றால் தூரம் ஒரு கணக்கே இல்லை. இரண்டு பாட்டில் தண்ணீர், கொஞ்சம் க்ளூக்கோஸ், வாழைப்பழம், கடலை மிட்டாய் என்று களைப்புக்கு உடனடி சக்தி அளிக்கும் உணவு அவ்வளவுதான்” என்றான்.

“திரும்பி வர எவ்வளவு நேரம் ஆகும்? நான் ரிப்போர்ட் எழுதி முடிக்க வேண்டும், இல்லா விட்டால் காலையில் பாஸிடம் திட்டுதான்”

“ஸார், நீங்கள் மாலை நான்கு மணிக்குள் வீட்டுக்கு வந்து விடலாம். வந்து சற்று ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டால். பிறகு எந்த வேலையும் மனம் ஒன்றி செய்ய முடியும்”

“என்னவோ ரகு, நீ இவ்வளவு வற்புறுத்தறதுனால வரேன், வந்து வேலையை முடிக்கணும்”

காலை ஐந்து மணிக்கு ரகு மற்றும் நண்பர்களுமாக அவனுடைய காருடன் எங்கள் வீட்டுக்கு வந்து விட்டான். காரில் பின்பக்கத்தில் சைக்கிள்களை ஆடாமல் கட்டிவைத்துக் கொண்டு கிளம்பினோம்.

ஹெப்பாள் ஃளை ஓவர் அருகே ஏர்போர்ட் ரோடு ஆரம்பிக்கும் இடத்தில் நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் பைக்குடன் வந்திருந்தார்கள். எல்லோரும் சைக்கிள் ஓட்டுவதற்கான உடை. உடலுடன் ஒட்டிய பளபளப்பான அரைக்கால் பேன்ட், மேல் சட்டை, கண்ணாடி, தலைக் கவசம், கைகளில் உறைகள் என்று சினிமாப் பாடல் காட்சிக்குழு மாதிரி இருந்தது. அவ்வளவு இறுக்கமாக உடை இருக்க வேண்டுமா என்று எனக்கு சந்தேகமாக இருந்தது. அந்தக் கூட்டத்தில் தொள தொளப்பான ட்ராக் பேண்டும் டீ ஷர்ட்டுமாக நான் மட்டும்தான் இருந்தேன். அது பெங்குவின் கூட்டத்துக்கு நடுவே ஒரு மனிதன் போல இருந்தது. வண்ணப் பெங்குவின்கள்.

காலை ஆறு மணிக்கு ஹெப்பாளிலிருந்து கிளம்பினோம். அங்கங்கே ராஜ்யோத்சவத்துக்குகாக புதிதாகக் கொடி மரம் நடப்பட்டிருந்தது. மஞ்சளும் சிவப்புமான கர்னாடகத்தின் கொடி கயிறுகளில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக கட்டிப் பறந்து கொண்டிருந்தது. ஆட்டோ ட்ரைவர்கள் காலையிலேலே குளித்து, சீருட அணிந்து விழாக் கொண்டாட்டத்துக்கு ஏற்பாடுகள் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ராஜ்யோத்சவா என்பது பழைய மைசூர், மதராஸ் ப்ரெசிடென்சி மாகாணங்களிலிருந்து 1956-ல் கர்னாடகா என்ற பெயருடன் தனி மாநிலம் ஆன நாளைக் கொண்டாடும் விழா இது. பெங்களுருக்கு வந்த புதிதில் இது விசித்திரமாக இருந்தது. நாடு விடுதலை தினம் கொண்டாடுவதைப் பார்த்திருக்கிறோம்.

ரகுராவிடம்தான் கேட்டேன்.

“நாட்டுக்கு சுதந்திர தினம் கொண்டாடுவோம், இதென்ன மாநிலத்துக்கு சுதந்திர தினமா?”

“சார், எங்களுக்கு ஒரு அடையாளம் கிடைத்த நாள், கொண்டாட வேண்டியது அல்லவா?”

இந்த ராஜ்யோத்சவா விழாவுக்கு சில எழுதப்படாத விதிமுறைகள் உண்டு. முதலில் கொடி. மஞ்சளும் சிவப்புமான கொடி. அது கம்பத்தின் மேல் மட்டும் இல்லை, தெருவுக்குக் குறுக்கே கயிறு கட்டி தொங்கும். ஸ்கூட்டர், ஆட்டோ, கார், பஸ் என்று எல்லா வாகனக்களிலும் இருக்கும். அரசாங்க வாகனம் மட்டும் இல்லை, நிறைய பொது மக்களும் கொடி கட்டிக்கொண்டு திரிவார்கள். தெரு முனைகளில் கொடிக்கம்பத்துக்குக் கீழே புவனேசுவரியின் படம் இருக்கும். பாரத ஜனனிய தனுஜாதே, கர்னாடக மாதே, கன்னட நுடி என்று பாடல்கள் அலறும். அப்படிப்பட்ட ராஜ்யோத்சவா நாளில் நாங்கள் கிளம்பி இருந்தோம்.

பைக்கில் எறும்போதுதான் ரகு என்னிடம் கேட்டான்.

“கொடி எங்கே? கொண்டு வரவில்லையா?”

“என்ன கொடி, நீ சொல்லவில்லையே.”

“ராஜ்யோத்சவா ரைடுக்கு கொடி அவசியம் வேண்டும்”

நான் பையைக் காண்பித்து “இதோ பார்.. நீ சொன்னபடி தண்ணீர், வாழைப்பழம், க்ளூக்கோஸ் எல்லாம் கொண்டு வந்திருக்கிறேன், கூடவே கீழே விழுந்து சிராய்த்தால் இருக்கட்டும் என்று களிம்பு கூட கொண்டு வந்திருக்கிறேன்” என்றேன்.

“ஸாரி, நான் சொல்ல மறந்து விட்டேன். பரவாயில்லை, போகும் வழியில் எங்காவது வாங்கிக் கொள்ளலாம்”

அப்போதுதான் நான் கவனித்தேன், எல்லா பைக்களிலும் சிறிய கொடி வைத்துக் கட்டி இருந்தார்கள். என்னைத் தவிர.

எங்கள் பேச்சைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த நாகணா என்று அழைக்கப்படும் நாகேஷ்ராவ் அருகில் வந்தான்.

“லோ நன் மகனே (அடேய் என் மகனே), உனக்கு கன்னடமும் பேச வராது, கொடியும் இல்லை, போகும் வழியில் எவனாவது நிறுத்திக் கேட்டால் என்ன சொல்லுவாய்?” என்று நாடகத்தனமாக கைகளை ஆட்டிக் கேட்டான்.

“கொத்தில்லா” என்றேன் அலட்சியமாக.
“நாகணா.. மகனே, நீ உயிருடன் திரும்பிப் போக வேண்டுமானால் மரியாதையாக முதலில் ஒரு கொடியை வாங்கி பைக்கில் கட்டு, இல்லாவிட்டால் உன் பாதுகாப்புக்கு நாங்கள் பொறுப்பு இல்லை” என்றான்.
நாகணா ஒன்றும் இல்லாததைப் பெரிதுபடுத்துவான், நான் அவன் சொன்னதை அவ்வளவு தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.

ரகு “அதெல்லாம் போகிற வழியில் பார்த்துக் கொள்ளலாம்” என்றான்.

நாகணா மறுபடியும் “உங்களுக்கு நல்லதனமாகச் சொன்னால் புரியாது, வழியில் சமரஹள்ளி இருக்கிறது. கெம்பே கௌடா பெங்களூர் உருவாக்கியபோது, நகரக் காவலுக்கு இங்கிருந்துதான் வீரர்கள் சென்றார்களாம். இப்போதும் இங்கே கன்னட வீரப்படை என்று ஒரு குழு இருக்கிறது. மிக விமர்சையாக, நூறு அடி கொடிக்கம்பம் நட்டு விழாக் கொண்டாடுவார்கள். சற்று வலதுசாரிக் குழு” என்றான்.

எனக்கு கவலை பற்றிக் கொண்டது.

“இங்கே மாலில் கொடி கிடைக்குமா?” என்று எதிர்ப்பக்கம் பார்த்தேன். அங்கே இருபத்து நான்கு மணியும் திறந்திருக்கும் மெக் டொனால்ட்சைத் தவிர வேறு எந்தக் கடையும் திறந்த மாதிரி இல்லை.

ரகுராவ் “ஏலஹங்காவில் கிடைக்கும்” என்றான்.

நாகணா “ஹைவேயில் எந்தக் கடையும் இல்லை, நாம் உள்ளே போகப்போவது இல்லை, உனக்காக வழி மாற்ற முடியாது என்றான்.

“சார், நீங்கள் நடுவில் வாருங்கள். பார்த்துக் கொள்ளலாம்” என்றான் ரகுராவ்.

நான் பைக்கில் ஏறி அமரும்போதே கைகள் நடுங்கின. வீரப்படை பற்றி அடிக்கடி செய்திகள் வரும். வடக்கே மஹாராஷ்டிரத்துடன் எல்லைத் தகராறு, தமிழ்நாட்டுடன் காவிரி நீர் தகராறு என்று எல்லாப் போராட்டங்களும் வன்முறையாக நடத்துபவர்கள்.

கிளம்பும்போது மறுபடியும் நாகணா என்னை எச்சரித்தான். சொல்லுவதைப் பார்த்தால், என்னைக் கொடிக்கம்பத்தில் கட்டிவைத்து அடிப்பார்கள் போல இருந்தது. போகும் வழி எல்லாம் நான் எங்கே கொடிக்கம்பம் தெரிகிறது, எங்கே கூட்டமாக இருக்கிறார்கள் என்று கவனமாக இருந்தேன்.

திடீரென்று எல்லோரும் வேகத்தைக் குறைத்தார்கள். ரகுராவ் “காலை உணவு நேரம். இங்கே தோசை அருமையாக இருக்கும் என்றான்”

நான் அப்போதுதான் நாங்கள் ஒன்றரை மணிநேரமாக ஓட்டி வந்திருக்கிறோம் என்று உணர்ந்தேன். ஏதோ ஒரு சாகர் என்று ஒரு சிறிய உடுப்பி ஹோட்டல். வட கிழக்கு மாநிலத்தான் ஒருவன் பெரிய கல் முழுக்க வரிசையாக தோசைக்கு நெய் தெளித்துக் கொண்டிருந்தான். கையேந்தி பவன் வகைதான். நிறைய சைக்கிள்கள், கார்கள் எல்லாம் நின்றிருந்தன. எல்லா வண்டிகளிலும் கொடி. நான் சுற்றிலும் எவனாவது தீவிர கட்சிக்காரன் மாதிரி தெரிகிறானா என்று கவனமாகப் பார்த்தேன்.

“என்ன தோசை எப்படி? இந்த மாதிரி ருசி, மணம் நகரத்துக்குள் கிடைக்கது” என்றான் ரகு.

“அப்படியா? சமரஹள்ளி எவ்வளவு தூரம்?” என்றேன்.

“சார், இந்த நாகணா இப்படித்தான் எதையாவது கிளப்பி விடுவான், நீங்க நடுவில வாங்க” என்றான் ரகு. இருந்தாலும் எனக்கு பயமாக இருந்தது.

சாலை ஒரு பெரிய வளைவாக சென்றது – திரும்பிய பிறகுதான் கொடிக்கம்பத்தையும் கூட்டத்தையும் பார்த்தேன். நடுவில் இருந்த நான் மட்டும் பைக்கை நிறுத்த முடியவில்லை, ஒரு நிமிடத்தில் நாங்கள் அந்தக் கூட்டத்துக்கு அருகே இருந்தோம். அவர்கள் கை காட்டி எங்களை நிறுத்தச் சொன்னார்கள்.

ரகு அருகே வந்து, “ஒன்றும் இல்லை, ஏதாவது டொனேஷன் கேட்பார்கள், நீங்கள் நடுவிலேயே இருங்கள்” என்றான். அப்படித்தான் ஆரம்பித்தது. சிலர் கையில் ரசீது புத்தகத்தை எடுத்து பணம் கேட்டார்கள்.

“ஒரு நூறு ரூபாய் கொடுத்து விடுங்கள், வாங்கிக் கொண்டுபோய் விடுவார்கள்” என்றான் ரகு.

“நூறு என்ன இரு நூறே கொடுக்கிறேன், கொடி இல்லை என்று தகராறு செய்யாமல் விட்டால் சரி” என்றேன்.

நெற்றியில் பெரிய குங்குமமும் தொங்கு மீசையுமாக ஒருவன் வந்து என்னிடம் ரசீது புத்தகத்தை நீட்டினான். இருநூறு ரூபாயை நன்றியுடன் வாங்கிக் கொண்டு அடுத்து யாரிடமாவது போயிருக்க வேண்டும். அதுதான் இல்லை.

என்னுடைய பைக்கைப் பார்த்து “கொடி எங்கே?” என்றான். அதற்குள் ரகு என் உதவிக்கு வந்தான். என்னைப் பேசாதே என்று சைகை செய்தான்.

“அதான் நாங்க எல்லோரும் கொடி வெச்சிருக்கிறோமே”

“அதெல்லாம் சரி, இவரிடம் மட்டும் ஏன் இல்லை? அவரையே பேசச்சொல்”
நான் அவசரமாக “எனக்குத் தெரியாது, இல்லா விட்டால் எடுத்து வந்திருப்பேன்” என்று சொன்னேன். ஆங்கிலத்தில்.

“பெங்களூர் வந்து எவ்வளவு வருடம் ஆகிறது, இன்னும் கன்னடா பேச வராதா?”

ரகு ராவ் உதவிக்கு வந்தான் “அப்படி இல்லை, வரும்போது எல்லா இடத்திலும் தேடினோம், எங்கேயும் கொடி கிடைக்கவில்லை”

அதற்குள் அடுத்து ஒரு மோட்டார் பைக் குழு வருவது தெரிந்தது. தொங்கு மீசைக்காரன் அவர்களிடம் வசூலிக்கக் கிளம்பினான்

“மரியாதையாக கொடி வாங்கி சைக்கிளில் கட்டுங்கள், இல்லா விட்டால் இந்தச் சாலையில் திரும்பிப் போகவிட மாட்டோம்” என்று என்னை முறைத்து விட்டு நகர்ந்தான்.

நாகணா அருகில் வந்து “நான் கிளம்பும்போதே சொன்னேனா, இப்போது அனுபவி” என்றான்.

அடுத்த கிராமத்தில் இருந்த கடைகளில் விசாரித்தோம். கிடைக்கவில்லை. ஹைவேயிலிருந்து உள்ளே சென்றால், தொட்டபள்ளாபூரில் கிடைக்கும் என்றார்கள். நாங்கள் போக வேண்டிய வழி வேறு.

ரகுராவ் “ஸார், பார்த்துக் கொள்ளலாம், நாம திரும்பி வரும்போது இவங்க எல்லாம் லஞ்ச் சாப்பிட போய் விடுவார்கள்” என்றான்.

நாகணா “அப்படி எல்லாம் நினைத்து மகிழ வேண்டாம், இப்படித்தான் போன வருஷம் மைசூர் ரோடில மண்ட்யா பக்கத்துல ஒரு கார்” என்று ஆரம்பிக்க, ரகு ராவ் அவனை நிறுத்தினான்.

“மண்ட்யா பக்கத்துல என்ன ஆச்சு?” என்ற என்னுடைய கேள்விக்கு ரகுராவ் நாகணாவை முறைத்தான்.

நான் போகும் வழி முழுவதும் ஏதாவது கடை தெரிகிறதா, கொடி இருக்கிறதா என்று பார்த்தேன். நாங்கள் நந்தி மலை அடிவாரத்துக்கு வந்திருந்தோம். மேலே செல்வதற்கு அனுமதி இல்லையாம், போலீஸ் பாதுகாப்பு போட்டிருந்தார்கள், வழி அடைத்திருந்தது. மலையைச் சுற்றி வரலாம், எல்லாம் சேர்ந்து நூறு கிலோமீட்டர் ஆகும் என்றார்கள்.
நான் போலீஸ்காரரிடம் பக்கத்தில் எங்காவது கொடி கிடைக்குமா என்று ரகுவை விசாரிக்கச் சொன்னேன். அவர்களுக்கும் தெரியவில்லை.

ரகுராவ் “இது மிக அருமையான வழி, இயற்கை அழகு ரசிக்க வேண்டும், நிதானமாகத்தான் போவோம், வாருங்கள்” என்றான். நான் ஏதாவது கிராமம் உண்டா, கடை இருக்குமா என்று கூகிள் மாப்பில் தேடினேன். நடுவில் ஒரு இடத்தில் சாலை மிக ஏற்றமாக இருந்தது. இறங்கித் தள்ள வேண்டியதாயிற்று.

ரகுராவ் “சார், நானும் முதல் முறை வந்தபோது, இப்படித்தான் தள்ளினேன், இன்னும் இரண்டு தடவை வந்தால் நீங்களும் ஓட்டுவீர்கள்” என்றான்.

“நீ எப்போதாவது கொடி இல்லாவிட்டால் திரும்பிப் போக விடாத முரடர் கூட்டத்தில் சிக்கிக் கொண்டிருக்கிறாயா?” என்று குரலை உயர்த்தினேன்.

ஒருவழியாக மலையைச் சுற்றி வந்து விட்டோம்.

ரகுராவ் “சார் பாதி தூரம் ஆகி விட்டது, இன்னிக்கு நீங்க சென்சுரி ரைடுதான் அதைக் கொண்டாடலாம்” என்றான்.

ரகு “அந்த தொங்கு மீசை ஆளிடமிருந்து மட்டும் என்னைக் காப்பாற்றி விடு, உனக்கு கோடி புண்ணியம்” என்றேன்.

நாகணா நடுவில் வந்து வேறு வழியாகத் திரும்பலாமா என்று கேட்டான். என்னைத் தவிர வேறு யாரும் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை. கிளம்பினோம். எனக்கு சற்று கை கால்கள் நடுக்கமாக இருந்தது. ரகு ராவ் என்னை நடுவில் வரச் சொன்னான். சமரஹள்ளி திருப்பத்துக்கு அருகில் வரும்போதே எனக்கு உதறல்.

சாலை அருகே கூட்டம்.

“நாம் வேகமாக அந்தப் பக்கம் போய் விடலாமா?”

“முடியாது சார், வாங்க பார்க்கலாம்”

கூட்டமாக அவர்கள் வந்தார்கள். தொங்கு மீசை என்னைப் பார்த்து விட்டான், என்னுடைய பைக்கில் இப்போதும் கொடி இல்லை. கையைக் காட்டி மறித்து, நேராக என்னிடம் வந்தான்.

ரகு ராவ் “நாங்க வழியில் எல்லா ஊரிலயும் நிறுத்தி கொடி கிடைக்குமான்னு பார்த்தோம், எங்கயுமே கிடைக்கல”

நான் என்னைக் கட்டிப்போட ஏதாவது கயிறு வைத்திருக்கிறானா என்று பார்த்தேன்.

“உங்களுக்கும் கிடைக்கவில்லையா? வரவங்களுக்குக் கொடி கொடுக்கலாம்னுட்டு நானும் தேடி அலஞ்சேன், எங்கயும் கிடைக்கல, சரி போங்க, அடுத்த முறை கொடி இல்லாமல் வராதீங்க, ஜெய் கர்னாடகா!” என்றான்.

நானும் குரலை உயர்த்தி “ஜெய் கர்னாடகா” என்றேன் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு, தண்ணீர் குடித்து, பெருமூச்சு விட்டேன்.
திரும்பும் வழி மிக அழகாக இருந்தது. ரகுவிடம் நிறுத்தி தோசை சாப்பிடலாமா என்றேன். சாப்பிட்டோம். வெந்தய மணத்துடன் அருமையான தோசை. ரகுராவ் சொன்னபடி வீட்டுக்கு நான்கு மணிக்கு வந்து சேர்த்து விட்டான்.

நான் தான் மாலையில் அலுவலக வேலையைச் செய்யவில்லை.

***

தருணாதித்தன் – tharunadithan@yahoo.com