பெஞ்சமின் (எ) ஜெட்ஸன் – புனிதம் கெடாத புதினம்…

– கார்த்திகேயன் புகழேந்தி

”என்னதான் மொழிப் புலமையும், விசாலமான அறிவும் இருந்தாலும் கடும் நேர வரயறைக்கு உட்படும்பொழுது எழுதுகோல், காகிதம், அழிப்பான் சகிதம் பணியமர்த்தப்பட்ட எந்த மனிதனும் ஒரு எந்திரனே”

அலன் டியூரிங், நவீன கணினி யுகத்தின் தந்தை

இதழியலில் தன்னையே மையக் கதாபாத்திரமாக வைத்து சம்பவத்தை விவரிக்கும் இந்த உத்திக்குப் பெயர் ’கொன்சோ முறை’. சில வருடங்களுக்கு முன் உலகின் முதல் கொன்சோ நாவலை எழுதிய ’ஜாக் கெரோவாக்’கிற்குப் போட்டியாக ஒரு கதாசிரியரை அப்படியே போகிற போக்கில் தன் நினைவோடையைக் கதையாக வடிக்கும்படி அமெரிக்காவின் தெருக்களில் நகர்வலம் அனுப்பினார் ’ராஸ் குட்வின்’.

கெராவாக்கும் இவரும் எதிரும் புதிருமான கதாசிரியர்கள். கெராவாக் 50 வருடங்களுக்கு முன் ஹிப்பிக்களுக்கெல்லாம் முன்னோடியான ஒரு நாடோடி வாழ்க்கையை வாழ்ந்தவர். இன்றும் பாப் டைலான், பீட்டில்ஸ் என்று பல பாப் இசையின் முடி சூடா மன்னர்களின் ஆதர்சமான எழுத்துலக முன்னோடி. முரண்பாடுகளின் மூட்டை. தடாலடிப் பெயர்வழி. போதையிலேயே மிதந்தவர். நரம்பியல் கோளாறுடையவராக முத்திரை குத்தப்பட்டவர்.

புதியவரோ ஒரு சொல்லைக் கொடுத்தால் அதையே உள்ளீடாகக்கொண்டு ஒரு கவிதோவியத்தைப் படைக்கும் நயம் கொண்டவர். வாய் பேசாதவர். தர்க்கத்தை மீறாத கனவான். விடாப்பிடிக்கு பெயர் போனவர். ஒரு மைக்ரஃபோன், ஒரு கேமரா, மடிக்கணினி சகிதம் இணையத்தையே இதயமாகவும், நேரியல் கணித்ததையே நரம்பு மண்டலமாகவும் கொண்ட கவனகக் கலைஞர்.

”டிரோன்களும், பாட்களும் கோலோச்சியுள்ள இந்த காலகட்டத்தில் செயற்கை நுண்ணறிவு என்ன மாதிரியான முன்னேற்றங்களை அறிவியலில் சாத்தியமாக்கியுள்ளதோ அதேபோல் செயற்கை படைப்பாற்றலும் கலைத்துறையில் பெரிய மாற்றங்களைச் செய்யக் கடவது” என்று கட்டியம் கூறுகிறார் ராஸ் குட்வின்.

யார் இந்த ராஸ் குட்வின்? கெரோவாக்குக்கே போட்டியாக அவர் நகர்வலம் அனுப்பிய கதாசிரியர் யார்?

கூகிள் கண்டெடுத்த ராசுக்குட்டிதான் ராஸ். கவிதோவியம்(Poem Portraits) என்ற கலை வடிவை எஸ் டெல்வினுடன் சேர்ந்து தோற்றுவித்த ஒபாமா தோட்டத்து கன்றுக்குட்டி. செயற்கை படைப்பாற்றலைக்கொண்டு கவிதை வரிகளும், பாடல்களும் இயற்றத் துவங்கிய இவர் அமெரிக்க அதிபர் ஒபாமாவின் ஆட்சிகாலத்தில் அவருக்காக பல உரைகளை இயற்றியுள்ளார். இனி வருங்காலத்தில் சிம்பொனி இசை முதல் டிஸ்னி போன்ற பெரிய திரைப்படக் கம்பெனிகள் எடுக்கும் படங்களின் கதைவரை இப்படித்தான் உருவாகும் என்று அடித்துச் சொல்கிறார்.

அதை மெய்ப்பிக்கும் முயற்சியில்தான் ஒரு ரோபோ காரை ரோந்தில் அனுப்பிவைத்தார். எப்படி கெராவாக் தன் பெண் தோழிகளை வண்டியை ஓட்டச்சொல்லிவிட்டு கையில் கிடைக்கும் காகித்திலெல்லாம் குறிப்புகளைக் கிறுக்கிக்கொண்டே செல்வாரோ அதேபோல் கேமரா காட்டும் வெளிகள், மைக்ரஃபோன் பிடிக்கும் குரல்கள், ஜிபிஎஸ் காட்டும் இடம் எல்லாவற்றையும் உள்ளீடாக எடுத்துக்கொண்டு ஏற்கெனவே பதிவேற்றப்பட்ட இலக்கிய அடித்தளத்தைக்கொண்டு காட்சிகளைப் புனைகிறது இந்த மகிழுந்து. ஒரு கதாசிரியர் அல்லது இயக்குநரின் வேலை அதைத் தொகுப்பது மட்டுமே. கெராவாக்கும் எடுத்த குறிப்புகளும் அப்படித்தான். குறிபார்க்காமல் 100 பேரை 3 நிமிட்த்தில் சுட்டு வீழ்த்தும் லோகேஷ் படத்தில் வரும் பீரங்கியைப்போல் தன் டைப்ரைட்டரில் செருகப்பட்ட 120 அடி பேப்பர் சுருளில் தன் பல வருட குறிப்புகளை அடிப்படையாக்கொண்டு மூன்றே வாரத்தில் கதையை தட்டச்சு செய்து முடித்தார். அவர் எழுத்தை அவரது பயணம், உடன் பயணித்தவர்கள் பேசியது, ஊடாடிய நிகழ்வுகள் எல்லாம் வழிநடத்தினாலும் எதை நோக்கிக் கதையை நகர்த்தவேண்டும் என்ற ஒரு முன்தீர்மானத்தோடுதான் தட்டச்சைத் தொடங்கினார்.

100 வருடங்களுக்குமுன் எந்திரகதியில் இயங்கும் மனிதனைப் பற்றி டியூரிங் பேசினார். 50 வருடங்களுக்குப் பிறகு கொராவாக் படைப்பூக்கம் கொண்ட ஒருவனால் எப்படிப்பட்ட சூழலிலும் ஒரு கதையை சிருஷ்டிக்க முடியும் என்று நிரூபித்தார். இன்று மனிதனுக்கு இணையாக கற்பனை செய்யும் முயற்சியில் இருக்கும் 4 சக்கர கதாசிரிய இயந்திரத்தைத்தான் ராசுக்குட்டி பயிற்றுவிக்கிறார்.

இது எப்படி செயல்படும் என்பதை ஒரு உதாரணத்தோடு விளக்கினால் இந்த எழுத்து பானியைப் புரிந்துகொள்ள ஏதுவாக இருக்கும். வருங்காலத்தில் நெல்லைப் பின்புலத்தில் ஒரு கதை வேண்டும் என்று ஒரு பட தயாரிப்பாளர் இந்தக் காரை வாடகைக்கு எடுக்கிறார் என்று வைத்துக்கொள்வோம். கரிசல் எழுத்தாளர்களின் கதைப் பின்புலங்கள், வர்ணனைகள் எல்லாம் இதன் நரம்பு மண்டலத்தில் பதிவேற்றம் செய்யப்பட்டுவிடும். பின்பு கதை நடக்கும் அந்தப் பிரதேசத்தில் மட்டும் அது பவனி வரும். நெல்லையப்பர் கோயிலைக்கடக்கிறது என்றால் ஜிப்எஸ்ஸில் டேக் செய்து யாரெல்லாம் அந்தத் தளத்தைப் பற்றி பதிவிட்டிருக்கிறார்களோ அது எல்லாவற்றையும் உள்ளீடாக எடுத்துக்கொள்ளும். கூகிள் லென்ஸ் போன்ற மென்பொருளின் உதவியுடன் போகும் வழியில் இருக்கும் மரம், செடிகொடி, வாகனங்கள் எல்லாவற்றைப்பற்றிய தரவுகளையும் கேமரா வழியாக குறிப்புகளாக மாற்றிக்கொள்ளும். ஒலிப்பு முறையைத் தொடர்புபடுத்தி தேவையான பதிவுகளை வட்டார வழக்கிற்கும், மற்றவற்றை உரைநடையாகவும் பதிந்துகொள்ளும். ஒரு நேரத்தில் ஒரு வாக்கியம் என்று வரிசைகரமாக இயற்றிக்கொண்டே பயணிக்கும்.

என்னதான் நொடிக்கு பல வரிகளை அது எழுதித் தீர்த்தாலும் இன்னும் கருப்பொருள், கதாபாத்திரத்தை எல்லாம் வடிவமைக்கும் அளவிற்கு அது வளரவில்லை என்றது ஹாலிவுட் வட்டாரம். ராஸ் வைத்த ஜெட்ஸன் என்ற பெயரை மாற்றி தனக்குத் தானே பெஞ்சமின் என்று நாமகரணம் செய்துகொண்டு முன்னே நகர்ந்தது மகிழுந்து. (உலகின் முதல் AI கதாசிரியர்)

“மொழிதான் மனிதனை இயங்கச்செய்யும் மென்பொருள். மராபார்ந்த ஒரு மொழியின் உவமைகள், உருவகங்கள், நகைச்சுவை குறிப்புகளை,வழிப்போக்கன் யார் முக்கிய கதாபாத்திரம் யார், யார் பார்வையில் கதை சொல்லப்படுகிறது என்பதற்கெல்லாம் எல்லாம் ஒரே நாளில் தர்க்கத்தால் கட்டமைக்க முடியாது. மற்றபடி மீண்டும் மீண்டும் பயன்படுத்தப்படும் அறிவுசார் கூறுகளை(facts) இந்த முறையைப் பயன்படுத்தி ஒரு கதாசிரியரோ அல்லது இயக்குநரோ சேகரிப்பதில் நிறைய நேரத்தை சேமிக்க முடியும்” என்கிறார் ராஸ்.

“அதற்காக புனைவு சாத்தியமே இல்லை என்று சொல்லிவிட முடியாது. கிட்டத்தட்ட மிகை இல்லாது சரியான கலவையில் உணர்வுகளையும், உவமைகளையும் என் எண்ண ஓட்டத்தைப் பிரதிபலிக்கும்விதம் பல பத்திகளை பெஞ்சமின் எனக்கு எழுதிய கதையில் நீங்கள் படிக்கலாம்.” என்பது ராஸ் குட்வினின் வாதம்.

“அக்மார்க் மனித மூளையில் உதித்த சிந்தனைகளையும், வாக்கியங்களையும் மட்டுமே பயன்படுத்துவேன் என்று ஒருவர் சொல்பவராயினும் அவர் ஒரு சமூகத்தை அல்லது ஒரு சாராரைப் பற்றி ஒரு தனி மனிதனின் பொதுப்புத்தியில் உள்ள கருத்துக்களையும், வன்மங்களையும், கற்பிதங்களையும் காழ்ப்பையும் அவருடைய எழுத்திலிருந்து பகுத்தறியும் ஊடுகதிர் சட்டகமாக(editor/fact checker) இந்தத் தொழில்நுட்பத்தைப் பயன்படுத்தலாம்” என்கிறார் குட்வின்.

சரிதான். காட்சி ஊடகத்தில் சரித்திரப் படங்கள் எடுக்க ஏன் பொருட்செலவு அதிகம் ஆகிறது? ஏனென்றால் அந்த காலத்தில் எல்லாமே மனிதனின் கைப்பட கலை நயத்தோடு கட்டப்பட்டவை. மின்சாரத்திற்கு முந்தய காலத்தில் ஒரு தீப்பந்தத்தின் பிடிப்புச்சட்டகத்தில்கூட ஒரு சின்ன வேலைப்பாடு இருக்கும். அதையெல்லாம் மீள் உருவாக்கம் செய்யும் செலவு நடிகர்களின் சம்பளத்தைவிட பல மடங்கு ஆகும்…

அந்த காலத்தில் ஒரு கைவினைஞர் பொருட்களின் வடிவத்தை செழுமைப்படுத்தத்தான் தன் நேரத்தை செலவிட்டார். அகழ்ந்து எடுத்த கீழடி முதல் இன்று நாம் எழுப்பும் ஸ்மார்ட் சிட்டிவரை தானியங்குப் பொறிகள்தான்(automation) செங்கல் சூளைகளில் எந்திரத்தனமான வேலைகளில் உழலாமல் மனித சக்தியை இன்னும் ஆக்கப்பூர்வமாக செயல்பட வழிவகுத்துள்ளது. இன்று கிராஃபிக்ஸ் பெரும் அளவிற்கு மனித ஆற்றலை திரைத்துறையில் மிச்சப்படுத்துகிறது. வரிசையாக வரலாற்றுப் படங்கள் வெளியாவதற்கும் அதுவே காரணம். ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் அனிமேஷன் போன்ற ஆட்டமேஷனை கட்டாயமாகப் பயன்படுத்த வேண்டிய நிலைக்கு எல்லாத் தொழில்களும் தள்ளப்படும்.

ஒரு மருத்துவர், நோய்க்குறைக் கண்டுபிடிப்பதிலும், சிகிச்சை அளிப்பதிலும்தான் நேரத்தை செலவிட வேண்டும். குமாஸ்தா வேலைகளை ஒரு ஆள் அல்லது ஏஐ செய்ய வேண்டும். அப்படியென்றால் அடிமட்ட வேலைகளை எல்லாம் ரோபோ எடுத்துக்கொள்ளுமா? என்றால். இல்லை. அப்போதும் சுஜாதா கதைகளில் வருவதுபோல் எந்த பொத்தானை அழுத்தினால் என்ன வேலை நடக்கும் என்று பொறியை இயக்கத் தெரிந்த தெரிந்த மனிதன் தேவை.

அந்த காலத்தில் ஒரு மன்னரின் கோட்டோவியத்தை வரைய பல மாதங்கள்கூட ஆகும். ஓவியரின் நேரத்திற்காக பெரும்பணத்தை அவர்கள் செலவுசெய்யத் தயாராக இருந்தார்கள். இன்று நாம் யாரும் புகைப்படம் எடுக்க ஸ்டுடியோவுக்கெல்லாம் போவதில்லை. திருமணம் போன்ற பிரத்தியேகத் தேவைகள் தவிர்த்து. ஆண்டி வார்ஹாலின், பிக்காசோவின், டாலியின், வான்கோவின் ஓவிய பாணியை மென்பொருள் தத்ரூபமாக பிரதியெடுத்து பிரிஸ்மா ஃபில்டர்களாக்கி ஒரு புகைப்படத்தில் தட்டையாகப் பொருத்தி சில விநாடிகளில் பைசா செலவில்லாமல் கொடுத்துவிடுகிறதல்லவா? அப்படி ஒரு நாள் ஏஐயிடம் கரிசல் நிலத்தைப் பற்றி கதை எழுதச்சொல்லும்பொழுது அது கி.ராவின் எழுத்தையும், இளையராஜாவின் இசையையும், சில்பியின் சிலையையும், பி.சி.ஸ்ரீராமின் கேமராக் கோணங்களையும் கலந்துகட்டிய ஒரு குறைந்தபட்ச டெம்ப்ளேட்டை உருவாக்கும். (காப்புரிமை சட்டங்கள் எல்லாம் இதுபோன்ற தொழில்நுட்ப நிறுவனங்களுக்குச் சாதகமாகவே இருக்கின்றன). இதை மென்பொருளாகப் பதிவிறக்கம் செய்துகொண்டால் ஒரு செல்போனைக்
கையில் வைத்திருக்கும் யாரும் சரியான உள்ளீடுகளுடனும், தேவையான இடத்தில் செழுமைப்படுத்தலுடனும் கதை எழுதலாம், குறும்படம்
எடுக்கலாம். ஆகவே கதாசிரியர்களும், வரைகலைஞர்களும், இசையமைப்பாளர்களும் பரிச்சார்த்த முயற்சிகளுக்கு இவற்றை இயக்கத் தெரிந்தவர்களாக இருந்தால்தான் இதுவே ஒரு புதிய தொழிலாக மாறும்பொழுது அதன் பலனை அடைய முடியும்.

முயன்றால் முடியாதது என்று எதுவுமே கிடையாது. காகிதமும், மையும் தீறத் தீற எழுதிய நாம்தான் இன்று கெராவாக்கின் நீண்டுகொண்டே போகும் வெள்ளைத் தாள்போன்ற வலைப்பூக்களில் அதைவிட வேகமாக தட்டச்சு செய்கிறோம். பார்த்துப்பார்த்து படம்பிடித்த படச்சுறுல்களிலிருந்து பார்ப்பதையெல்லாம் படம் பிடித்துத் தள்ளும் கேமராக்களை அனாயாசமாக உபயோகிக்கிறோம். ரஹமான் போன்ற ஆளுமைகள் தொடர்ந்து முன்னணியில் இருப்பதும், அவர்களது இசையில் ஒரு பாடகரின் குரல்,கருவிகளின் ஒலி பலமடங்கு மெருகேறுவதும் படைப்பாற்றலோடு சேர்ந்த தொழில்நுட்பத்தில் அவர்களது சரியான முதலீடுகளால்தான். அதேபோல் எழுத்தாளர்களின் எல்லா தொழில்நுட்பத் தேவைகளையும் பூர்த்திசெய்யும் ஒரு இடமாக பதிப்பகங்கள் மாற வேண்டும். மாறும் சூழலுக்கு ஏற்ப தன்னைத் தகவமைத்துக்கொள்ளவில்லை என்றால் பல கோடிகள் புழங்கும் உணவுத் துறையை ஸ்விக்கி, சொமாட்டோ, டன்ஸோ போன்று நவீன வெட்டிக்குடிகளை உருவாக்கும் செயலிகள் எப்படி கபளீகரம் செய்கின்றனவோ அப்படி ஒரு நாள் பதிப்பகங்கங்களையும் ஒரு தொழில்நுட்பம் அச்சகங்களாக சுருக்குவதைத் தவிர்க்கவே முடியாது.

ஒரு போட்டிக்குமுன் விளையாட்டு வீர்ர்கள் பலமுறை அந்த களத்தில் நடந்துபார்ப்பார்கள் இல்லையா? அதுபோல்தான் நியூ யார்க்கிலிருந்து நியூ ஆர்லியன்ஸ் வரையிலான தன் பல வருட கார் பயணங்களை ஜாக் கெரோவாக் குறிப்புகளிலிருந்து ஒரு துடிப்பான புதினமாகவே ‘On the road’ என்ற பெயரில் வடித்தார். ஏராளமான தனிக்கைக்குப் பின் அது பிரசுரமாக 7 ஆண்டுகள் பிடித்தன. இன்றும் அது உலக யுத்தத்திற்கு பின்பான தலைமுறை(beat generation) (1950கள்) அமெரிக்க வாழ்க்கையின் தடைசெய்ய்யப்பட்ட பக்கங்களைத் தாங்கி நிற்கும் முக்கியமான பதிவு. 2012ல் திரைப்படமாகவும் வெளிவந்தது.

பெஞ்சமின் முதன்முதலில் ‘சன்ஸ்ப்ரிங்’ என்ற குறும்படத்திற்கு திரைக்கதை எழுதியது. 2017இன் தொடக்கத்தில் கெரோவாக் சென்ற அதே பாதையில் பயணித்து ‘1 the road’ என்ற புதினத்தை செயற்கை படைப்பாற்றலைப் பயன்படுத்தி ராஸ் குட்வின்(பென்ஜமின்) 50 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு ஒரே நாளில் எழுதியுள்ளார். எழுத்துப்பிழைகள், இடம், நேரம் பற்றிய குறிப்புகள் என்று பதிவான எதையுமே அவர் தொகுக்கவில்லை. ஒரு வருடத்திற்குள் அது அப்படியே பதிப்பிக்கப்பட்டது.

இப்போதுதான் ஏஐயில் படங்கள் வரைந்து அழகுபார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.
தமிழ் எழுத்துலகிற்கு ஒரு பெஞ்சமின் வேண்டுமா? என்று கேட்பது உண்டிகோள் வைத்திருப்பவனிடம் எட்டு தோட்டாக்கள் கொண்ட பிஸ்தல் வேண்டுமா…சரமாறி சுடும் பீரங்கி வேண்டுமா…என்று கேட்பதைப்போல் ஆகிவிடும்.

எந்த ஆயுதத்தைத் தேர்வு செய்கிறோம் என்பது ஒரே நேரத்தில் எவ்வளவு பேரை எதிர்கொள்ளப் போகிறோம் என்பதை மட்டும் சார்ந்ததல்ல(scale)…நமது இயங்குசக்தியையும்,களத்தையும் சார்ந்ததே(capacity). பத்திரிகைகள், புத்தகங்கள் தாண்டி ஒலி\ஒளி ஊடகங்களில்(OTT) கொட்டிக்கிடக்கும் வாய்ப்புகளைப் பெற முதலிலி நம்மை முன்னிலைப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும். வாய்ப்பு இருப்பின் இரண்டு நாவலையும் படியுங்கள். படத்தையும் பாருங்கள். சேட் ஜிபிடி, ஐலேஸா, இந்தியா ஏஐ உள்ளிட்ட ஏனைய செயற்கை படைப்பாற்றல்சார் கருவிகளைப் எப்படித் திறம்பட எழுத பயன்படுத்தலாம் என்று யோசிக்கத் தோன்றும்.

இந்தியச் சந்தைகள் நம் சாலைகள் போலவே லேன்கள் இல்லாதவை. ஆர்க்கெஸ்ட்ரா இல்லாத இசையை நாளை முதல் கேட்கமாட்டேன் என்று ஒருவர் முடிவெடுத்துவிட்டால் இந்த BTS யுகத்தில் கடிவாளம் கட்டிக்கொண்டு அண்ணாசாலையில் ஒரே நேர்க்கோட்டில்தான் கடப்பேன் என்று அடம்பிடிப்பதாகிவிடும் செயல் அது. சொல்லப்போனால் ஆட்டோமாட்டிக் கியரில் வண்டி ஓட்டுவது இன்றைய போக்குவரத்து நெறிசலில் எவ்வளவு பெரிய சௌகரியம். அதை உபயோகிப்பதான் நம் ஓட்டும் திறனை யாரும் குறைத்து மதிப்பிடப்போவதில்லையே. இதற்கப் பொருத்தமான சுஜாதாவிடம் ஒருமுறை இதுபற்றி கேட்கப்பட்டது. அவருடைய பதிலோடு நிறைவு செய்வோம்.

கேள்வி : ஒரு வார்த்தையில் இளையராஜா இசையையும், ஏ.ஆர்.ரஹமான் இசையையும் ஒப்பிடுவதாக இருந்தால் உங்கள் பதில் என்ன?

சுஜாதா : அவர் ‘அம்மா’, இவர் ‘ஹம்மா’

***

பதிப்பாளர் கார்த்திகேயன் புகழேந்தி, இவர் வானவில் புத்தகாலயம் எனும் பெயரில் பதிப்பகம் நடத்தி வருவதோடு. பதிப்புலகம் தொடர்பான பல்வேறு முன்னெடுப்புகளைச் செய்துவருகிறார். பல்வேறு சர்வதேச, தேசிய ஊடகங்களில் பதிப்புலகம் தொடர்பான இவரது கட்டுரைகள் வெளியாகியுள்ளன – மின்னஞ்சல்:Writerpk86@gmail.com