சூனியம்

ஹரிஷ் குணசேகரன்

வாழ்க்கை குறித்த கவலை பீடித்து, வாழும் சூழல் வறண்டு மூச்சு முட்டி செத்து விடுவது போல அடிக்கடி மனக்காட்சி தோன்றி மறைகிறது. இப்படி அவநம்பிக்கையின் கூடாரமாய், மரண பயம் மேலிட்டு அடுத்த கட்ட நகர்வு பற்றிய பிரக்ஞை இல்லாமல் வீட்டிலேயே முடங்கிப் போகும் துர்பாக்கிய நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டதை நினைத்து விம்மியபோது பத்தரை மணி பதற்றம் தொற்றி ஆஃபிஸ் மடிக்கணினியை எடுத்தேன்.

அரைமணி நேரத்தில் ஸ்கைப்பில் கூடுகை தொடங்கியதும் மேனேஜர் ஒவ்வொருவரிடமும் ஆங்கிலத்தில், “வீட்டிலிருந்தபடியே வேலை செய்வதை எப்படி உணர்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார். ஹாலில் உச்சஸ்தாயில் அலறிக்கொண்டிருந்த டிவியில், ரயில் மோதி லாரி மோதி பசிப்பிணி மோதி செத்த புலம்பெயர் தொழிலாளர்களின் நிலையை நிர்வாக ஆசிரியர் விவரித்துக் கொண்டிருந்தார். டைனிங் டேபிளில் கிடந்த ரிமோட்டை எடுத்து சத்தம் குறைத்தபடி, “ஆஃபிஸ் கால் இருக்கும்மா.. மெதுவா வெச்சி கேளு” என்றேன் அவளிடம். அதற்குள் என் இருத்தலை கேள்வி கேட்கும் விதமாக மேனேஜர் என் பெயரை இரண்டு மூன்று முறை அழைத்தார்.

கொரோனா குறித்த அச்சம், பீதியைப் போக்கி தொழிலாளர்களின் பாதுகாப்பை உறுதி செய்யும் விதமாக, எங்கள் நிறுவனம் உருவாக்கிய செயலியை கிளைண்ட் ஒருவருக்கு காட்டி விளக்கிக் கொண்டிருந்தேன். சமூக இடைவெளியைக் கடைப்பிடிக்க புளூடூத்தை எப்போதும் ‘ஆன்’ செய்ய வேண்டும் என்றேன். அவருக்கு எங்கள் செயலி மிகவும் பிடித்துப்போக, அடுத்தகட்டமாக அவருடைய பாஸை டீம்ஸ் மீட்டிங்கிற்கு அழைத்து வருவதாக சொல்லிச் சென்றார். முன்பே பல கிளைண்டுகளுக்கு அனுப்பிய வெவ்வேறு பிரப்போஸல்கள் கிணற்றில் போட்ட கல்லாய் கிடப்பதை நினைத்து, “ஹஹ் ஹஹ்ஹா..” சிரித்துக் கொண்டேன்.

காஃபியோ பிரெட் சாண்ட்விச்சோ எடுத்துக் கொண்டு அவள் அறை நோக்கி வருகிறாள். கொலுசு சத்தத்தை வைத்துதான் சொல்கிறேன். ஆம், அவளே தான்! பெரிய கண்டுபிடிப்பு.. நானும் அவளும் தானே இருக்கிறோம் பெரிய ஃப்ளாட்டில். அப்பாவும் அம்மாவும் நல்லவேளையாக போன வாரம் தான் சென்னையை விட்டுக் கிளம்பினார்கள். ஆஹா.. இப்போதுதான் ஞாபகம் வருகிறது. வீட்டு வாடகை மெயிண்டெனென்ஸும் சேர்த்து பதினைந்தாயிரத்தி ஐந்நூறை உரிமையாளருக்கு செலுத்த வேண்டுமே!

“ஹே.. எப்டி போகுது” தோளை சுற்றிக் கை போட்டுக் கேட்டாள்.

“ஹ்ம்ம்.. கொஞ்சம் டென்ஷனா இருக்கு”

“ஏன், என்னாச்சு. நான் இருக்கேன்ல..” இறுக்கமாக கட்டிக் கொண்டாள்.

நிலவொளி தோற்று மர்ம நிழல்கள் தேங்கிய இருள் படர்ந்த இரவில் இறையொளியாய் என் வாழ்க்கை வல்லத்தை செலுத்தும் இவள், இலக்கியா. காஃபி கோப்பையை நீட்டியதும் பதறிப்போய், “பாக்கெட் பால் இல்லையே?” என்றேன்.

“கொழுப்பு தான்.. ஏதோ ஒண்ணு, குடிய்யா” என்றாள்.

“பேபி.. காஃபி குடிச்சிட்டு முத்தம் தந்தா கசப்பா இருக்குமா?”

“ஓ.. நீ எதுக்கு அடிபோடுறன்னு தெரிது. ஒழுங்கா வேலை செய்யு மேன், பிச்சி பிச்சி” என்று பழுப்பு நிற காஃபி ஆடையை உதட்டில் கலைத்தாள்.

தன்னால் இயன்றளவு வீட்டிலிருந்தபடி பெண்கள், குழந்தைகள், வறியவர்களுக்கு உதவும் சமூகசேவை முன்னெடுப்புகளை ஒருங்கிணைத்து வருகிறாள். குழந்தை கொஞ்ச நாளைக்குத் தேவையில்லை என்று தள்ளிப்போட்டு இரண்டு வருடங்கள் ஆகின்றன!

“மாம்ஸ்.. ட்ரெய்ன்ல போற மைக்ரண்ட் வொர்க்கர்ஸ் சாப்பாடு, தண்ணி இல்லாம தவிக்றாங்க. இங்க பாரேன்..” என்று தனக்கு வந்த காணொளியைக் காட்டினாள். அதில் நடைமேடையில் நிறுத்தாமல் தொடர்வண்டி வேகமெடுக்க தன்னார்வலர்கள் பயணிகள் பெட்டிக்குள் உணவு பொட்டலம், குடிநீர் போத்தல்களை எறிந்தனர்.  அதைப் பார்த்ததும் உள்ளுக்குள் என்னவோ செய்ய, தலைகுனிந்து லேப்டாப் பார்த்தேன். கொரோனா தாக்கத்தால் முப்பது சதவீத சம்பளம் குறைக்கப்பட்டதாய் மின்னஞ்சல் வந்தது! அதை அவளிடம் காட்டாமல் மறைத்துவிட்டு வேலையைப் பார்த்தேன்.

“யோ மாமா.. நான் சொல்ற அக்கவுண்டுக்கு உன்னால முடிஞ்ச காசு போட்றியா? மைக்ரண்ட் வொர்க்கர்ஸுக்கு டீயாச்சும் தர அரேஞ்ச் பண்ணிட்டு இருக்கோம்” என்றாள்.

முதுகுவலி வேலையைக் காட்ட அண்ணாந்து படுத்து ஃபேனை வெறித்தேன். சனி, ஞாயிறும் சேர்த்து வேலை பார்ப்பது எதற்காக? சம்பளத்தைப் பறிகொடுக்கும் நிலை, கம்பெனிக்கு வருமானம் அறுபடும் நிலை வரக்கூடாது என்பதற்காகத்தானே!

வரக்கூடிய தகவல்கள் பதட்டம் விளைவிப்பதாய், மாநகரின் மீட்சி குறித்த சந்தேகங்களை எழுப்புவதாய், குற்றவுணர்ச்சியைக் கிண்டுவதாய் இருக்கின்றன. கொரோனா சிகிச்சை தந்த மருத்துவ ஊழியர்கள் கடுமையாக பாதிக்கப்படுவதாய், அதிலும் குறிப்பாக சென்னையை சேர்ந்த தலைமை செவிலியர் இறந்து போனதாகவும் ஆங்கில வார இதழொன்று செய்தி வெளியிட்டு அதற்கு சாட்சியாய் கேஸ் ஷீட்டை காட்டியது. கேஸ் ஷீட்டில் தவறு நடந்திருக்கலாம் என்றும், அவருக்கு முன்பே கடுமையான சர்க்கரை வியாதி இருந்ததாகவும் டீன் விளக்கமளித்தார். பிரபல தமிழ்ப் பத்திரிகை குழுமம் சென்னையில் இருபத்தைந்து லட்சம் கொரோனா பாஸிட்டிவ்கள் இருப்பதாகவும், அரசு கொரோனா மரணங்களை திட்டமிட்டு மூடி மறைப்பதாகவும் சந்தேகங்களை எழுப்பியது.

விழித்திருக்க விலகியிருக்க வீட்டிலிருக்க சொன்னவர்கள் கோயம்பேட்டில் கழுதை வாயைப் பார்த்து கொரோனாவிடம் கோட்டை விட்டு கடைசியில் மக்கள் சரியாக சமூக இடைவெளியைக் கடைப்பிடிப்பதில்லை என்றனர். இன்னும் முத்தாய்ப்பாக தமிழ்நாட்டில் கொரோனா சமூகப் பரவல் கட்டத்தைத் தொடவில்லை என்றனர்.

தமிழ் இலக்கியாவிடம் கலந்தாலோசித்து ஸொமேட்டோ மூலம் காய்கறிகளை ஆர்டர் செய்தேன். சாப்பிடப் போவதாய் வாட்ஸாப் குழுவில் அறிவித்துவிட்டு ஹாலுக்கு வந்தேன். பின்கழுத்து தெரிய லேப்டாப் முன்பு அமர்ந்திருந்தவளின் ஜிலேபி  கொண்டையை ரசிக்கும்போது, குக்கர் விஸில் எழும்பியது. சமையலறையின் கதவு திறந்திருக்க, எதிர்வீட்டு ஒன்றரை வயது குழந்தை யூ-ட்யூப் ரைம்ஸ் பாடுவது கேட்டது.

மதுரையில் கறிக்கடை திறந்து வைத்த இஸ்லாமியரை காட்டுமிராண்டித்தனமாய் தாக்கியதில் அவர் மரணம் தழுவ, தந்தை பற்றிய ஞாபகங்களை தோழர் உருக்கமாகப் பகிர்ந்து இருந்தார். கொஞ்ச நாட்களுக்கு ஃபேஸ்புக், நியூஸ் பார்க்கக் கூடாதென்று சங்கல்பம் செய்து கொண்டேன். மீண்டும் லேப்டாப், ஸ்கைப், கிளைண்ட் கால், பிஸினஸ் பிரப்போஸல், வாட்ஸாப் குழு.. நாள் நத்தையாய் நகர்ந்திருக்க வியர்வை கசிந்த அறைக்குள் நல்ல சுகந்தத்தை சுமந்துகொண்டு இலக்கியா வந்தாள்.

“என்னடா பண்ற.. வேலை முடிஞ்சதா?” என்றாள்.

“ஹ்ம்ம்.. இப்ப தான்”, அவளை மணிக்கட்டோடு இழுத்து மடியில் உட்கார வைத்தேன்.

“ஓய்.. நான் முடி வெட்டி விட்றேன்பா. கரடி மாதிரியே இருக்க பாக்க. ஹா ஹா..”

“ம்.. ஹே.. எனக்குப் பாப்பா வேணும்”

“சரிதான்.. இருடா கொரோனா முடியட்டும்” என்று திரும்பி கண்களைப் பார்த்தாள். அதனுள் ஆழ ஊடுருவி, “உனக்கு என்னடா கொறை வெச்சேன்.. திடீர்னு பாப்பா கேக்ற” என்றாள்.

“அடப் போடி..”

“நான் இன்னும் அதுக்கு ரெடி ஆகலை..”

ஆடைகளைக் கலைந்து கட்டிலில் உடல் பின்னி, முத்தங்கள் சொரிந்து, ஹிக்கி பதித்து முனகல் கேட்டதும் இயங்க ஆரம்பித்தேன். பாதி மயக்கத்தில் தொட்டு உணர்ந்து, “நீ காண்டம் போடலையா?” என்று அதிர்ந்தாள். நீடித்த மவுனம் கண்டு கோபம் கொண்டு நெஞ்சில் அடித்துவிட்டு ரெஸ்ட் ரூமுக்கு ஓடினாள்.

அவள் திரும்பி வந்தபோது, “சாரி டி.. தெரியாம” என்று இழுத்தேன்.

“யு ஆர் எ மேல் சாவ்னிஸ்ட்.. ஈகோயிஸ்ட்.. என் அனுமதி இல்லாம இப்படியா பண்ணுவ?” கத்திக்கொண்டே கதவை அடித்து சாத்திவிட்டுப் போனாள்.

என் தவறுதானே.. அலமாரியில் துழாவி மனநல மருத்துவர் முன்பு பரிந்துரைத்த ஆண்டி சைக்காட்டிக்ஸ் மாத்திரை ஒன்றை விழுங்கி மிடறு தண்ணீர் குடித்தேன். அவர் போதுமென்று நிறுத்தச் சொன்னதை அலட்டிக் கொள்ளாமல் வேண்டிய போதெல்லாம் உட்கொள்கிறேன். உடலும் உள்ளமும் அழுக்குப் படிந்து நாற்றம் வீசுவதை உணர்ந்து ஷவர் திறந்து சருமத்தை குளிர்வித்ததும் மோகம் பற்றிக் கொள்ள, முந்தைய தினம் போலவே அன்றும் சுயமைதுனம் அனுபவித்தேன். மனம் லேசாகி சஞ்சலங்கள் அடங்கி வெளியே வந்து, இல்லம் முழுக்க அவளைத் தேடினேன். இந்த அடுக்குமாடி குடியிருப்பு தாண்டி அவளால் சென்றிருக்க முடியாதே.. சீல் செய்யப்பட்ட பகுதி ஆயிற்றே இது!

ஆஃபிஸ் மேனேஜர் அழைத்து ரிப்போர்ட் ஒன்றை கேட்டார். அடுத்த இரண்டு மணிநேரத்திற்குள் அனுப்பச் சொல்லி தொடர்பைத் துண்டித்தார்.

“டொக்.. டொக்..” கதவு தட்டப்பட, அதைத் திறப்பதற்குள் காலிங் பெல்லும் அடிக்கப்பட்டது.

“வரேன்.. வரேன்”

முகக்கவசம், கையுறை சகிதம் பாதுகாப்பாய் நின்ற சுகாதாரத் துறை அதிகாரிகள், கொரோனா பரிசோதனைக்கு அழைத்தனர். மாஸ்க் அணிந்து, “இருங்க மேம்.. வைஃப் கீழ போய்ருக்காங்க. தோ கூப்பிட்றேன்” என்று அவளுடைய அலைபேசியை அழைத்தேன்.

“ஜஸ்ட் மூவ் ஆன்.. ஒரு மாசம் ஆச்சு நாம பிரிஞ்சு. மறுபடியும் மறுபடியும் கூப்டின்னா போலீஸ் கிட்ட போவேன்” தொடர்பைத் துண்டித்தாள்.

அதிர்ந்து போய் சோஃபாவில் உட்கார்ந்து தண்ணீர் பருகினேன். தாய் பசியில் செத்தது தெரியாமல் போர்வையைப் பிடித்து இழுத்து எழுப்ப முயன்ற குழந்தை பற்றி உருக்கமாக ஆங்கில செய்தி ஊடகத்தில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஏழைகளுக்கு, விவசாயிகளுக்கு, நடுத்தர மக்களுக்கு இருபது லட்சம் கோடி ஒதுக்கியிருப்பதாக சொன்னார்களே. கிறுகிறுப்பு இன்னும் அடங்கவில்லை.

“சார்.. உங்க அப்பார்ட்மெண்ட்ல ஆல்ரெடி கொரோனா பாஸிட்டிவ் கேஸ் இருக்கு. சீக்கிரம் வாங்க..” அதிகாரி எச்சரித்தார்.

அவர் வாயையே பார்த்தேன். முகம் சுருங்கி உடலெலாம் தோல் கரைந்து சாம்பலாகி காற்றில் பறந்து கலந்து கதவு படாரென்று அடித்தது.

மறுபடியும் மேனேஜர் கூப்பிட்டு, “ரிப்போர்ட் நல்லா வந்துருக்கு. நான் சில இன்ஃபர்மேஷன் தரேன், சேத்து தரியா” என்று கேட்டார்.

“கண்டிப்பா.. வொய் நாட்”

எங்கள் சம்பாஷணை சத்தமாக இருந்திருக்க வேண்டும். தூக்கம் கலைந்து தமிழ் இலக்கியா என் முன்னால் கிடந்த மெத்தையில் படுத்து கொசுவலைக்குள் கை-கால்களை ஆட்டிக் கொண்டிருந்த ஆறு மாதக் குழத்தையைக் கொஞ்சினாள்.

“ஹே.. சாரி. என்கிட்ட பேச மாட்டியா” என்றேன்.

“நீ பண்ணதால தான இப்படி..” உப்பிய வயிற்றைத் தடவிக் காட்டினாள்.

“அப்ப அந்தக் குழந்தை..?”

“எந்தக் குழந்தை.. யு ஆர் கிரேஸி!”

அவள் பக்கத்தில் குழந்தையும் இல்லை கொசுவலையும் இல்லை. அவளருகே அமர்ந்து சில வாரம் பின்னப்படாமல் சிக்கு பிடித்த தலையைக் கோதினேன். ஸ்கைப் காலில் மீண்டும் ஆஃபிஸ் கூடுகை தொடங்கியது. மடிக்கணினியை எடுத்துக் கொண்டு அறைக்குள் விரைந்தேன். கட்டிலில் படுத்திருந்தவள், “வா.. டிஸ்டர்ப் பண்ண மாட்டேன். இப்டி உக்காரு” என்று வழி விட்டாள். அவள் வயிற்றைத் தடவி, தொப்பை மட்டுமிருப்பதை அறிந்து ஆறுதலானேன்.

“என்னடா.. பாப்பா வேணுமா?” என்றாள்.

*கிரிஷ்.. கிரிஷ்..*

விளிக்கப்பட்டதும் புதிதாக எடுத்த டாஸ்கின் ஸ்டேட்டஸை சொல்லி முடித்தேன். இந்த டீலாவது ஓகே ஆனால் நன்றாக இருக்குமென்று மேனேஜர் பெருமூச்சு விட்டார்.

ஓடிக் கொண்டிருக்கும் ஃப்ளாஷ் நியூஸ் பார்த்து  உள்ளே அடித்துக் கொள்ள, ஹெச்.ஆரை இரண்டு முறை தொடர்பு கொண்டேன். திரும்ப அவரே கூப்பிட்டு, “சொல்லுங்க க்ரிஷ்.. வாட் கேன் ஐ டு ஃபார் யு?” என்றார்.

“நம்ம இன்ஷுரன்ஸ் பாலிஸில கொரோனா கவர் ஆகுமா? ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் ஆனா, எவ்ளோ வரைக்கும் கவர் ஆகும்?”, படபடப்போடு கேட்டுக் கொண்டே போனேன்.

“க்ரிஷ், கூல் டவுன்.. உங்களுக்கு கொரோனா வராது. நல்லதையே திங்க் பண்ணுவோம். மூணு லட்சம் வரைக்கும் கவர் ஆகும்னு நெனைக்றேன். ஏஜெண்ட் நம்பரை அனுப்பி வெக்றேன், அவர் நம்பரை எமெர்ஜென்ஸிக்கு வெச்சுக்கோங்க”

“ஓ.. மூணு லட்சம் தானா. அப்ப லேசான கொரோனா வந்தா பெட்டர்”. பேசி முடித்ததும் மீண்டும் கடமை அழைத்துக் கொண்டது.

வேலை எதிர்பார்த்ததற்கு முன்பே முடிந்ததால் பால்கனி சென்று தூர நீலவானத்தை வெறித்தேன். காஃபி கோப்பையை நீட்டி உரசிக் கொண்டு நின்றவளின் நெடிய கால்கள் மீது கவனம் சென்றதும் காதல் என்னுள் பற்றிக் கொண்டது. நீண்டதொரு நா தழுவிய முத்தத்திற்குப் பின் அவளைக் கட்டிலில் உட்காரச் செய்தேன். இந்த முறை உஷாராக நிரோத்தை முன்கூட்டியே மாட்டி முயங்கியதும் அவள் மீது விழுந்தேன்.

“லெட்ஸ் நாட் டிலே.. வில் யு மேரி மீ?” என்றாள். தென்னை மரத்து அணில் எழுப்பிய சத்தத்தை ஒத்திருந்தது அவளது கீச்சு குரல்.

***

ஹரிஷ் குணசேகரன், தற்போது சென்னையில் வசிக்கிறார். காக்டெயில் இரவு, கேப்புச்சினோ என இரண்டு நூல்கள் வெளியாகியுள்ளது. ஆசிரியர் தொடர்புக்கு – hkrishnan21@gmail.com